ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ TOY ΑΕΤΟΥ
Ως τα μέσα του 1969, είχαν δοκιμαστεί τα εξαρτήματα ή οι διαδικασίες που μπορούσαν να δοκιμαστούν εκ των προτέρων. Η επόμενη αποστολή, του Απόλλων 11, θα επιχειρούσε να προσεδαφιστεί στη Σελήνη. Η ημέρα εκτόξευσης, η 16 Ιουλίου 1969, ξημέρωσε ζεστή και ανέφελη. Επάνω σ' έναν Κρόνο 5 που έβγαζε ατμούς —γεμάτο με κηροζίνη, υγρό υδρογόνο και υγρό οξυγόνο— βρίσκονταν οι τρεις αστροναύτες που θα έγραφαν ιστορία. Στην αριστερή θέση του τμήματος ελέγχου Κολούμπια, ήταν ο κυβερνήτης του σκάφους, Νιλ Άρμστρονγκ. Διπλωματούχος πιλότος απ' τα δεκάξι του, θεωρούνταν από τους συναδέλφους του ως ένας από τους καλύτερους πιλότους δοκιμών στον κόσμο, γνωστός για την ηρεμία του στην αντιμετώπιση κρίσεων και τον ορθολογισμό του στη λύση προβλημάτων. Είχε πετάξει σε εβδομήντα οχτώ πολεμικές επιχει
ρήσεις στην Κορέα και κάποτε που καταρρίφθηκε το αεροπλάνο του, κατάφερε να διαφύγει πίσω από τις εχθρικές γραμμές.
Στη μέση καθόταν ο Μπαζ Όλντριν, επικοντιστής στο κολέγιο, πιλότος μαχητικών στον πόλεμο της Κορέας και συγγραφέας διδακτορικής διατριβής με θέμα τα τροχιακά ραντεβού. Τρία χρόνια πριν, ο Όλντριν ήταν συγκυβερνήτης στο Τζέμινι 12, τότε που δεν είχε λειτουργήσει το ραντάρ της συνάντησης. Με τη βοήθεια πληροφοριών που λάμβανε από το έδαφος, ο Όλντριν έκανε τότε τους απαραίτητους υπολογισμούς, επιτρέποντας έτσι τη σύνδεση του σκάφους με τον πύραυλο Ατζένα. Τα πρώτα σχέδια πτήσης για το Απόλλων 11, όριζαν ότι ο Όλντριν θα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που θα πατούσε στη Σελήνη. Όταν, όμως, έφτασε η ώρα της εκτόξευσης, επιλέχτηκε ο Άρμστρονγκ, ως αρχηγός της αποστολής, να κάνει την πρώτη έξοδο. Πολλοί αστροναύτες πίστευαν πως αυτό πίκρανε πολύ τον Όλντριν.
Στο δεξί κάθισμα ήταν ο Μάικλ Κόλινς, πιλότος δοκιμών και πρωταθλητής του χάντμπολ μεταξύ των αστροναυτών. Ομολογούσε πως τον ενδιέφεραν περισσότερο «τα κορίτσια, το ποδόσφαιρο και το σκάκι» παρά τ' αεροπλάνα. Ο Κόλινς ήταν ο πιλότος του τμήματος ελέγχου, αυτός που θα έμενε πίσω, όταν οι σύντροφοι του θα προσεδαφίζονταν στη Σελήνη.
Το ότι από τις δεκάδες αστροναυτών του τότε διαστημικού προγράμματος επιλέχτηκαν αυτοί οι τρεις, ήταν σχεδόν τυχαίο. Όταν γινόταν η κατανομή των πληρωμάτων, δύο χρόνια πριν, κανείς δεν γνώριζε ποια αποστολή του Απόλλων θα επιχειρούσε την προσεδάφιση στη Σελήνη. Αν το διαστημόπλοιο εμφάνιζε προβλήματα κατά τις δοκιμές, οι καθυστερήσεις θα μετέθεταν πιθανόν την προσελήνωση για την επόμενη πτήση, του Απόλλων 12. Όπως εύστοχα είπε κάποιος αστροναύτης, «ελέγχουμε το μέλλον μας, όσο και τα ποντίκια του εργαστηρίου».
Στις 9:32 π.μ., ο γιγάντιος πύραυλος ανυψώθηκε μ' ένα βρυχηθμό απ' τη βάση εκτόξευσης, αφήνοντας πορτοκαλέρυθρες γλώσσες φωτιάς. Μέσα στο τμήμα ελέγχου, η αίσθηση της κίνησης ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη, αυξανόταν όμως καθώς ο Κρόνος 5 κέρδιζε ορμή και οι πέντε τεράστιοι πυραυλοκινητήρες τον κατεύθυναν σε μία καμπυλούμενη τροχιά προς το διάστημα. Ο Κόλινς παρομοίασε αργότερα το συναίσθημα μ' εκείνο «ενός πρωτάρη οδηγού που οδηγεί ένα φαρδύ αυτοκίνητο σ' ένα στενό δρομάκι». Στα πρώτα λεπτά, οι αστροναύτες δεν είχαν θέα για να την περιγράψουν: τα περισσότερα παράθυρα του τμήματος ελέγχου καλύπτονταν από τον πύργο διαφυγής, στην κορυφή του θαλαμίσκου τους. Στο ύψος των
Δώδεκα λεπτά μετά την απογείωση, ο τρίτος όροφος σταμάτησε να λειτουργεί και το Απόλλων 11 βρισκόταν σε τροχιά
Αφού έκαναν μια σύνδεση ρουτίνας της ΜΔΥ με τη σεληνάκατο και στη συνέχεια εγκατέλειψαν τον τρίτο όροφο, οι αστροναύτες έβαλαν το σκάφος τους να εκτελεί την τυποποιημένη περιστροφή «σούβλας», έναν ελιγμό που περιέστρεφε το σκάφος μια φορά κάθε είκοσι λεπτά, για να κατανέμεται ομοιόμορφα στην επιφάνεια του η θερμότητα του Ήλιου. Την τέταρτη μέρα της διαδρομής, η Σελήνη, φωτεινή με σκούρα στίγματα, κάλυπτε πλήρως τη θέα. Και πάλι, ο έλεγχος εδάφους της αποστολής έπρεπε να περιμένει με αγωνία, καθώς το Απόλλων 11 πυροδοτούσε τους κινητήρες του στην άλλη πλευρά της Σελήνης, για να μπει σε σεληνιακή τροχιά. Όταν το σκάφος Βγήκε από το δίσκο της Σελήνης, ο Κόλινς ανέφερε ότι η πυροδότηση ήταν άψογη.
Αφού μπήκαν σε σεληνιακή τροχιά, οι αστροναύτες έπρεπε ν' αναπαυθούν για εννιά ολόκληρες ώρες, προετοιμαζόμενοι για την ιστορική επόμενη μέρα. Αλλά κανείς τους δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ο πιο νευρικός απ' όλους ήταν αυτός που δεν θα κατέβαινε στην επιφάνεια, ο Μάικλ Κόλινς. Πεπεισμένος πως οι πιθανότητες για μία επιτυχή προσεδάφιση και επιστροφή της σεληνακάτου ήταν γύρω στο 50%, τον τρόμαζε η προοπτική που ενδεχομένως θ' αντιμετώπιζε, ν' αναγκαστεί δηλαδή να φύγει, αφήνοντας πίσω τους συντρόφους του πάνω στη Σελήνη ή σε σεληνιακή τροχιά.
Στη δέκατη στροφή γύρω απ' τη Σελήνη, ο Άρμστρονγκ και ο Όλντριν μπήκαν στη σεληνάκατο, η οποία είχε ονομαστεί Αετός και ύστερα από δύο γύρους αποσπάστηκαν από το τμήμα ελέγχου. Μετά πυροδότησαν τον κινητήρα καθόδου του Αετού, για να πέσουν σε χαμηλότερη τροχιά. Στο ύψος των δεκαέξι χιλιομέτρων ξαναπυροδότησαν τον κινητήρα καθόδου. Το σχέδιο απαιτούσε στη συνέχεια να λειτουργεί ο κινητήρας αδιάκοπα για δώδεκα λεπτά, μέχρις ότου ο Αετός πατήσει ασφαλώς στο έδαφος.
Τα πρώτα πέντε λεπτά της λειτουργίας του πήγαν θαυμάσια. Μετά, άναψε ένα φωτάκι συναγερμού στην οθόνη του υπολογιστή του τμήματος ελέγχου και στα μόνιτορ του Χιούστον: Ο υπολογιστής της ΣΑ είχε υπερφορτωθεί. Ο Άρμστρονγκ και ο Όλντριν δεν είχαν το χρόνο ν' ασχοληθούν με το πρόβλημα, έτσι η ευθύνη της απόφασης για το αν θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την αποστολή, έπεσε στους ώμους ενός εικοσιεπτάχρονου ειδικού στους υπολογιστές στο Χιούστον, του Στιβ Μπέιλς. Παρόλο που αργότερα παραδέχτηκε πως το 'κανε με φόβο ψυχής, ο Μπέιλς αποφάνθηκε πως το πρόβλημα του υπολογιστή του Αετού δεν ήταν επικίνδυνο για την αποστολή. Με ήρεμη και καθησυχαστική φωνή, είπε: «Συνεχίζουμε», εννοώντας πως ο Άρμστρονγκ έπρεπε να συνεχίσει την κάθοδο. Ήταν μία από τις πιο σημαντικές αποφάσεις που πάρθηκαν στη διάρκεια όλη της πτήσης του Απόλλων 11 και για το θάρρος του αυτό ο Μπέιλς θα συνόδευε αργότερα τους τρεις αστροναύτες για να τους απονεμηθεί το παράσημο της Ελευθερίας από τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον.
Εξήντα περίπου μέτρα πάνω από την επιφάνεια, ο Άρμστρονγκ αντιλήφθηκε πως ο υπολογιστής θα τους κατέβαζε σ' ένα μέρος γεμάτο μεγάλες πέτρες, δίπλα σ' έναν κρατήρα. Όπως ήταν προγραμματισμένο, έπιασε το χειριστήριο του σκάφους και το οδήγησε προς την πιο ομαλή τοποθεσία που μπορούσε να δει κάτω του. Ένα φωτάκι του επισήμανε πως τα καύσιμα του αρκούσαν για δύο ακόμα λεπτά λειτουργίας. Ο βετεράνος πιλότος συνέχισε. Με υπόλοιπο καυσίμων για λιγότερο από τριάντα δευτερόλεπτα, στη σεληνάκατο άναψε το μπλε λαμπάκι: τα πέλματα έκαναν επαφή. «Χιούστον», ανάφερε ο Άρμστρονγκ, «εδώ βάση Γαλήνης. Ο Αετός προσεδαφίστηκε». Ήταν 4:17 μ.μ. στο Χιούστον, της 20ης Ιουλίου του 1969. Λιγότερο από έξι μήνες πριν από το τέλος της δεκαετίας.
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΗΜΑ
Αν και το πρόγραμμα τους προέβλεπε λίγο ύπνο μετά την προσεδάφιση, οι αστροναύτες Βρίσκονται σε τέτοια διέγερση που ζήτησαν άδεια ν' αρχίσουν αμέσως τις προετοιμασίες για την έξοδο τους στην επιφάνεια. Το ίδιο ανυπόμονοι οι ελεγκτές του πύργου ελέγχου στο Χιούστον, συμφώνησαν πρόθυμα. Οι δύο αστροναύτες διέθεσαν πάνω από έξι ώρες για να φορέσουν τις προστατευτικές τους στολές, να ελέγξουν τα όργανα τους και ν' αποσυμπιέσουν τη σεληνάκατο. Τελικά, ο Άρμστρονγκ προχώρησε προς τη θυρίδα εξόδου της σεληνακάτου. Κατέβηκε μερικά από τα εννιά σκαλοπάτια της κινητής σκάλας και σταμάτησε για να τραβήξει έναν κρίκο σχήματος ημικυκλίου στα πλευρά του σκάφους, ο οποίος άνοιξε μία θυρίδα, μέσα από την οποία ξεπρόβαλε μία τηλεοπτ
ική κάμερα. Καθώς εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στη Γη παρακολουθούσαν, ο Άρμστρονγκ κατέβηκε και τα τελευταία σκαλιά και πάτησε το έδαφος της Σελήνης. «Αυτό είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο», είπε —ήθελε να πει «ενός ανθρώπου» αλλά μπερδεύτηκε απ' τη συγκίνηση— «και ένα γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα».
Αμέσως ο Άρμστρονγκ μάζεψε μερικές πέτρες σαν τυχαίο δείγμα, για την περίπτωση που θα 'πρεπε να εγκαταλείψουν τη Σελήνη εσπευσμένα. Μετά από λίγο βγήκε και ο Όλντριν, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή περίμενε ανυπόμονα στη θυρίδα. Για λίγα λεπτά, οι δύο αστροναύτες έπαιζαν με την πρωτόγνωρη σεληνιακή βαρύτητα: δοκίμασαν διάφορους τρόπους κίνησης, μεταξύ των οποίων και το πήδημα στο ένα πόδι ή εκείνο που ονόμασαν «καλπασμό του κανγκουρό». Μετά, αποκάλυψαν μια πλακέτα στην πλευρά της σεληνακάτου που έγραφε: «Εδώ, άνθρωποι από τον πλανήτη Γη, πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στη Σελήνη, Ιούλιος 1969 μ.Χ. Ήρθαμε ειρηνικά, εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας». Αμέσως μετά, δέχτηκαν τηλεφωνική κλήση από τον πρόεδρο Νίξον, ο οποίος την αποκάλεσε «το πιο ιστορικό τηλεφώνημα που έγινε ποτέ».
Έχοντας τελειώσει με τα τελετουργικά τους καθήκοντα, οι αστροναύτες επιδόθηκαν σε επιστημονικές μικροεργασίες. Πέρα από τη συλλογή χώματος και δείγματος πετρωμάτων, τοποθέτησαν και μία σειρά όργανα που θα εγκατέλειπαν στη Σελήνη. Ένα από αυτά ήταν μία συσκευή για τη σύλληψη φορτισμένων υποατομικών σωματιδίων, που εκπέμπει ο Ήλιος. Μία άλλη συσκευή, ένας ανακλαστήρας λέιζερ, μετρούσε την απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης, με ακρίβεια δεκαπέντε εκατοστών. Τοποθέτησαν επίσης ένα σεισμόμετρο, το οποίο άρχισε να καταγράφει αμέσως τις δονήσεις από τις πατημασιές τους και να στέλνει τα στοιχεία στη Γη. Όπως κάθε ζευγάρι γήινων τουριστών, δεν παρέλειψαν να τραβήξουν και έναν αριθμό φωτογραφιών —σχεδόν όλες του Όλντριν, όπως φάνηκε εκ των υστέρων— καθώς τη φωτογραφική μηχανή την κράταγε συνήθως ο Άρμστρονγκ. Τέλος, δυόμισι ώρες μετά την έξοδο τους, επέστρεψαν στη σεληνάκατο και σφράγισαν τη θυρίδα.
Για ακόμα μια φορά το πρόγραμμα έλεγε ύπνο, αλλά όμως το κρύο και το στρίμωγμα στη σεληνάκατο δεν πρόσφεραν τις συνθήκες για ανάπαυση. Μετά από πέντε ώρες, άρχισαν να ετοιμάζονται για να φύγουν. Με την προϋπόθεση ότι θα ήταν επιτυχημένη, η αναχώρηση αυτή θα σήμαινε την πρώτη φορά που ένα διαστημόπλοιο —επανδρωμένο ή όχι— άφηνε το έδαφος ενός άλλου κόσμου. Αν ο κινητήρας ανόδου πάθαινε βλάβη, οι δύο αντιμετώπιζαν σίγουρο θάνατο. Όμως, το άκομψο πνευματικό παιδί του Χούμπολτ λειτούργησε τέλεια. Χρησιμοποιώντας τον όροφο καθόδου ως εξέδρα εκτόξευσης, ο όροφος ανόδου ανυψώθηκε μέσα από ένα σύννεφο αερίων και κατευθύνθηκε προς το τμήμα ελέγχου.
Από τη στιγμή που ο όροφος ανόδου ανυψώθηκε, ο Μάικλ Κόλινς ήταν κολλημένος στο παράθυρο, ψάχνοντας για τους συντρόφους του. Η παρατεταμένη κάθοδος του Άρμστρονγκ έκανε δύσκολο τον υπολογισμό του ακριβούς σημείου προσεδάφισης του Αετού, έτσι ο Κόλινς δεν ήταν σίγουρος προς τα πού να κοιτάξει. Τελικά, είδε ένα φως που αναβόσβηνε. Όπως κοίταζε, είδε το χρυσό έντομο με την προστατευτική του ασπίδα να λαμπυρίζει στις ακτίνες του Ήλιου, και ν' ανυψώνεται μέσ' απ' τους κρατήρες που γέμιζαν το σκηνικό κάτω του. Μόνον τότε πίστεψε πως τα κατάφερναν.
Η σύνδεση ολοκληρώθηκε αγκιστρώνοντας το σκάφος με τρεις μικρούς γάντζους και ασφαλίζοντας το μ' έναν άκαμπτο σύνδεσμο. Ο Όλντριν πέρασε από τη σήραγγα που ένωνε τη σεληνάκατο στο τμήμα ελέγχου. Στη συνέχεια, μετέφεραν
Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια TIME LIFE, (1992), Ταξίδι στο Σύμπαν (Ξεκινώντας για το διάστημα)
Τομογράφοι, συσκευές αιμοκάθαρσης, μονωτικά υλικά, ίνες από fiberglass, έγιναν πραγματικότητα χάρη στην αποστολή στη ΣελήνηΤης Διονυσιας Bοριδη
Με το «τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα» που πραγματοποίησε την 21η Ιουλίου 1969 ο Νιλ Αρμστρονγκ πατώντας στη Σελήνη, δεν γύρισε μόνο μια σελίδα από τις πλέον σημαντικές των ανθρώπινων κατακτήσεων. Σαράντα χρόνια μετά, η αποστολή του Apollo 11 σηματοδοτεί ακόμα το άνοιγμα οριζόντων στο επιστημονικό πεδίο, ανακαλύψεων που αποδείχθηκαν χρήσιμες και καθοριστικές για τους κατοίκους της Γης. Σαράντα χρόνια πριν, σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας, οι άνθρωποι που σαν μαγεμένοι παρακολουθούσαν από τηλεοράσεως την καταγραφή του επιτεύγματος, αδυνατούσαν να φανταστούν τον αντίκτυπο που θα είχε στη ζωή τους η κατάκτηση της Σελήνης, από τους Αρμστρονγκ, Μπαζ Ολντριν και Μάικλ Κόλινς. Ενα μικρό δείγμα τεχνολογικών εφαρμογών εκείνης της αποστολής, που μετεξελίχθηκαν αργότερα από την επιστήμη και υιοθετήθηκαν στη συνέχεια στην καθημερινότητά μας, καθιστά την 40ή επέτειο από την ημέρα που ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι, υπόθεση όλων μας.
Ιατρική: Οι μαγνητικοί και αξονικοί τομογράφοι που σήμερα σώζουν ζωές, μέσω της έγκαιρης διάγνωσης ασθενειών, τεχνολογικά είναι απότοκοι συσκευών που ανέπτυξε η NASA για να λαμβάνει ευκρινέστερες διαστημικές φωτογραφίες. Αλλά και οι συσκευές αιμοκάθαρσης δημιουργήθηκαν με βάση τεχνολογία που ανέπτυξε η NASA για τον καθαρισμό τοξικών αποβλήτων. Και όχι μόνο: ακόμα και τα ασύρματα τρυπάνια που χρησιμοποιούνται στα χειρουργεία, κατασκευάστηκαν αρχικώς από τη NASA για να διευκολύνουν τους αστροναύτες στις εργασίες που απαιτούσαν υψηλή ακρίβεια.
Κατοικία: Οι ανιχνευτές καπνού, που σήμερα χρησιμοποιούνται ευρέως σε γραφεία και σπίτια έχοντας σημαντικό ρόλο στη διάσωση ανθρώπων από πυρκαγιές, είναι μετεξέλιξη της τεχνολογίας που αναπτύχθηκε το 1970 από τη NASA αποκλειστικά για το διαστημικό εργαστήριο. Τα μονωτικά υλικά που κατασκευάστηκαν για να προστατεύουν τους αστροναύτες και τα εργαλεία τους από τη θερμότητα και την ακτινοβολία, σήμερα χρησιμοποιούνται για τη μόνωση των κτιρίων. Και τα συστήματα αποστείρωσης νερού που χρησιμοποιήθηκαν στο πρόγραμμα Apollo βρήκαν εφαρμογές ακόμα και στα οικιακά δίκτυα υδροδότησης.
Ενδυση - υπόδηση: Ακόμα και τα… αθλητικά παπούτσια κέρδισαν από το πρόγραμμα Apollo. Τεχνολογία από την κατασκευή των διαστημικών στολών και ιδιαίτερα αυτή της απορρόφησης κραδασμών, που εφαρμόστηκε αρχικά στο πρόγραμμα Apollo, έχει υιοθετηθεί από το σύνολο των κατασκευαστών αθλητικών παπουτσιών. Επίσης οι στολές των αστροναυτών, και ειδικότερα το σύστημα ψύξης που διέθεταν και επέτρεπε στους ταξιδιώτες του διαστήματος να νιώθουν άνετα, χρησιμοποιούνται σήμερα για την κατασκευή στολών οδηγών αγώνων ταχύτητας αυτοκινήτων, εργατών ναυπηγείων, αλλά και για ειδικές στολές ατόμων που πάσχουν από ορισμένες ασθένειες που προκαλούν κακή «θερμορύθμιση» του σώματος. Μετά την πυρκαγιά που στάθηκε μοιραία για τρεις αστροναύτες κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικού διαστημικού προγράμματος, η NASA δημιούργησε υφάσματα άφλεκτα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τις στολές των αστροναυτών, βρίσκοντας εφαρμογή και στα διαστημικά οχήματα. Αυτά τα ίδια υλικά σήμερα χρησιμοποιούνται από πυροσβέστες, στρατιώτες κ.λπ.
Περιβάλλον: Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των στολών των αστροναυτών του προγράμματος Apollo, μεταξύ άλλων θεωρείται σήμερα ένα καλό οικοδομικό υλικό και μάλιστα ιδιαίτερα φιλικό προς το περιβάλλον. Οι ίνες από fiberglass, με επικάλυψη Teflon, δημιουργούν ένα είδος μόνιμου «στέγαστρου», με χαμηλό κόστος, που επιτρέπει να περνά το φως και εξοικονομεί ενέργεια.
Πηγή: Καθημερινήhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100081_19/07/2009_3227
Και ένα συνοπτικό Video
Θεωρίες Συνομωσίας και οι απαντήσεις
ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ (θεωρίες Συνομωσίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου