Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Γίνε επιστήμονας του Cassini για μια μέρα

Scientist for a Day Greece

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

διαγώνισμα Α Λυκείου -κινήσεις (2011) Ομάδα Β

Διαγώνισμα στη Φυσική  Α΄ Λυκείου κινήσεις 2011 (b ομάδα)

διαγώνισμα Α Λυκείου -κινήσεις (2011) Ομάδα Α

Διαγώνισμα στη Φυσική  Α΄ Λυκείου κινήσεις 2011 (Ά ομάδα)

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Πηγή:  News247.gr

Ένας Έλληνας πίσω από το Νόμπελ Φυσικής

Μπορεί το Νόμπελ Φυσικής να μοιράστηκε στα τρία, ωστόσο οι ομάδες των επιστημόνων που βραβεύτηκαν ήταν πολυπληθείς. Ανάμεσα στους εξέχοντες επιστήμονες και ένας Έλληνας, ο Ιάσων Σπυρομίλιος, ο οποίος μας κάνει περήφανους στο εξωτερικό. Διαβάστε τι είπε στο NEWS 247 για το Νόμπελ, το σύμπαν, αλλά και την Ελλάδα

Σίγουρα οι περισσότεροι από εσάς ενημερωθήκατε ότι το φετινό βραβείο Νόμπελ Φυσικής μοιράστηκαν τρεις επιστήμονες για τις μελέτες τους πάνω στη διαστολή του σύμπαντος, μέσω της παρατήρησης σουπερνόβα.
Πρόκειται για τον Σολ Περλμιούτερ, τον Αμερικανοαυστραλό Μπράιαν Σμιντ και  τον Αμερικανό Άνταμ Ρις. Οι επιστήμονες εργάστηκαν σε δύο διαφορετικές ερευνητικές ομάδες κατά τη δεκαετία του 1990 (ο Περλμιούτερ ήταν στη μία και οι Σμιντ και Ρις στην άλλη), και ανακάλυψαν ότι το σύμπαν διαστέλλεται με ολοένα και πιο επιταχυνόμενους ρυθμούς.

Αυτό που ίσως όμως δε γνωρίζετε είναι πως στην μια ερευνητική ομάδα, αυτή των Σμιντ και Ρις, (την λεγόμενη high-Ζ team), υπήρχε και ένας Έλληνας, ο Ιάσων Σπυρομίλιος*.
Το NEWS 247 επικοινώνησε με τον Έλληνα επιστήμονα και με αφορμή του βραβείου Νόμπελ συζήτησε μαζί του για την σημαντική αυτή διάκριση, την δουλειά του αλλά και για τις δύσκολες στιγμές που βιώνει η Ελλάδα.
"Δε πίστεψα ποτέ ότι υπήρχε πιθανότητα να παίρναμε το Νόμπελ"
Ο 47χρονος Ι. Σπυρομίλιος όταν έμαθε τα ευχάριστα νέα σχετικά με το Νόμπελ Φυσικής δούλευε στο γραφείο του στο Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο(European Southern Observatory- ESO), στο οποίο εντάχθηκε το 1994.
"Χάρηκα ιδιαίτερα που αναγνωρίστηκε η δουλειά μας και ενθουσιάστηκα για τους συναδέλφους μου που πήραν το βραβείο", είπε χαρακτηριστικά.

Ο επικεφαλής καθηγητής, Μπράιαν Σμιντ, ευχαρίστησε όλη την ομάδα, γράφοντας "Σας ευχαριστώ…αν και το βραβείο απονεμήθηκε σε μένα και τον Άνταμ, γνωρίζουμε όλοι ότι αποτελεί αναγνώριση της ομαδικής δουλειάς μας και ελπίζω να μπορέσουμε να γιορτάσουμε μαζί. Ήταν πραγματικά τιμή μου που συνεργάστηκα με όλους εσάς".
Μάλιστα ο Έλληνας επιστήμονας δήλωσε έκπληκτος καθώς δεν περίμενε το βραβείο Νόμπελ. "Αν και ακούγονταν πολλά και πολλοί το συζητούσαν, δε πίστεψα ποτέ ότι κάτι τέτοιο ήταν πιθανό".
"Το σύμπαν είναι μεγαλύτερο από ότι περιμέναμε"
Ερωτηθείς για το πώς έγινε μέλος της εν λόγω ομάδας με επικεφαλής τον Σμιτ, ο Ι. Σπυρομίλιος είπε πως η πρόταση ήρθε από τον ίδιο τον Μ. Σμιτ και τον αστρονόμο Ν. Σάντζεφ στις απαρχές ακόμα του project.
"Μελετώ τα σουπερνόβα από το 1986 και γνωριζόμαστε εδώ και αρκετό καιρό, οπότε η συνεργασία μας ήταν κάτι σαν φυσικό επακόλουθο", σημειώνει, προσθέτοντας ότι στο εν λόγω project ήταν ένας από τους παρατηρητές ο οποίος έπαιρνε τα δεδομένα από τα τηλεσκόπια, τα ανέλυε και μετέπειτα τεκμηρίωνε την ερμηνεία των αποτελεσμάτων.
 "Στην ουσία αυτό που διαπίστωσαν οι δύο ομάδες με απλά λόγια", είπε, "ήταν ότι τα σουπερνόβα στο μακρινό σύμπαν είναι πιο αμυδρά, πιο εξασθενημένα από ότι θα έπρεπε κανονικά, κάτι που σημαίνει ότι είναι ακόμα πιο μακριά από ό,τι περιμέναμε να είναι".
"Αυτό σημαίνει πως το σύμπαν είναι μεγαλύτερο από ό,τι περιμέναμε", συμπλήρωσε.
Όσον αναφορά τον ρόλο της σκοτεινής ενέργειας, ο Ι. Σπυρομίλιος ανέφερε πως "με αυτόν τον όρο περιγράφουμε τη δύναμη που κάνει το σύμπαν να διαστέλλεται γρηγορότερα από ό, τι θα γινόταν αν υπήρχε παντού μόνο ύλη".
"Το σύμπαν έχει πολύ δρόμο να διανύσει προτού να γίνει ένα σκοτεινό και μοναχικό μέρος, αλλά αν τίποτε δε αλλάξει το τέλος θα είναι σκοτεινό", προειδοποίησε.
"Ο ανταγωνισμός ήταν έντονος"
Ο 47χρονος, ανέφερε δε, πως υπήρχε έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ομάδων, δεδομένου ότι ξεκινώντας από την ίδια βάση, επιδίδονταν σε αγώνα δρόμου.
"Οι δύο ομάδες ξεκίνησαν τη μελέτη τους με αρχικό στόχο να δείξουν ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιβραδύνεται, ενώ στην ουσία βρήκαν το ακριβώς αντίθετο και σχεδόν την ίδια περίοδο".
Ωστόσο, δήλωσε πως η δική του ομάδα ήταν η πρώτη που δημοσίευσε τα αποτελέσματά της, αν και η άλλη ομάδα είχε επίσης εξάγει ήδη τα ίδια συμπεράσματα.
"Είναι νωρίς για να μιλήσουμε για δικαίωση του Αϊνστάιν"
Ερωτηθείς για το εάν η εν λόγω μελέτη τους θα μπορούσε να συνιστά μια δικαίωση του Αϊνστάιν και της έννοιας της κοσμολογικής σταθεράς (λ)** που εισήγαγε, ο Ι. Σπυρομίλιος απάντησε "όχι ακριβώς".
"Η εισαγωγή της κοσμολογικής σταθεράς του Αϊνστάιν ήταν απαραίτητη για να δημιουργηθεί ένα στατικό Σύμπαν. Το διαστελλόμενο σύμπαν, το οποίο ανακαλύφθηκε από τον Χαμπλ, θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, χωρίς την ανάγκη για μια κοσμολογική σταθερά", είπε.
"Η μελέτη πάνω στα σουπερνόβα που κάναμε, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το σύμπαν μας περιγράφεται καλύτερα από ένα συνδυασμό ύλης και σκοτεινής ύλης με κανονική βαρύτητα και μια απωθητική δύναμη που περιγράφεται καλύτερα από έναν τροποποιημένο όρο που μαθηματικά συμπεριφέρεται σαν τη κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν(λ).
Η σκοτεινή ύλη αποτελεί περίπου το 25% του Σύμπαντος, η σκοτεινή ενέργεια περίπου το 70% και εμείς, οι πλανήτες, τα αστέρια, οι γαλαξίες και όλα τα υπόλοιπα μόλις το 5%.
Ωστόσο, δεν είναι ακόμη γνωστό τι σημαίνει "σκοτεινή ύλη", ούτε ποια είναι η φύση της "σκοτεινής ενέργειας" και ως εκ τούτου είναι πρόωρο να πούμε ότι ο Αϊνστάιν είχε δίκιο, από τη στιγμή που και ο ίδιος είχε αμφιβολίες", προσέθεσε.
"Φιλοδοξία μου ήταν πάντα να απολαμβάνω τη δουλειά μου"
Όσο και αν μπορεί να σας φανεί περίεργο, ο Ιάσων Σπυρομίλιος, όταν ήταν μικρός δεν είχε στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο επάγγελμα που ήθελε να ακολουθήσει όταν μεγαλώσει.
"Απλά ήμουν καλός στη φυσική και είπα να την ακολουθήσω", είπε προσθέτοντας πως αποφάσισε να εξειδικεύσει τη μελέτη του στα σουπερνόβα επειδή τον έλκυε η ποικιλομορφία της φυσικής σε τέτοια αντικείμενα.
Παράλληλα, σπουδαίο ρόλο σε αυτήν του την επιλογή έπαιξε ένας εξέχων καθηγητής που είχε στο Imperial College, ο Δρ. W.P.S. Meikle, με τον οποίο ήταν τυχερός όπως είπε καθώς έκανε στο πλευρό του και το διδακτορικό του.
"Ποτέ μου δε σκέφτηκα το Νόμπελ ή κάποιο άλλο βραβείο", προσέθεσε, υπογραμμίζοντας πως πάντα τον ένοιαζε να περνά καλά στη δουλειά.
"Η ανταμοιβή έρχεται από το αποτέλεσμα της δουλειάς σου και όχι των στόχων που βάζεις", εννοώντας πως για παράδειγμα, ένα Νόμπελ θα έρθει μόνο εάν κοπιάσεις και όχι εάν το βάλεις στόχο.
Ερωτηθείς για το πώς ένας Έλληνας κατάφερε να γίνει ένας καταξιωμένος επιστήμονας τόνισε πως "δεν υπάρχει κάποιο μυστικό επιτυχίας", λέγοντας πως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που κάνει κάτι που του αρέσει πολύ.
"Εάν σου αρέσει να πηγαίνεις στη δουλειά σου, τότε θα δουλέψεις σκληρά και θα διασκεδάσεις. Όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους", τόνισε.

Τα επόμενα βήματα και το νέο τηλεσκόπιο
Όντας 47 χρονών, ένας επιστήμονας είναι πολύ νέος και έχει ακόμα πολλά να δώσει στη ανθρωπότητα. Ο Ι. Σπυρομίλιος απαντώντας μας με χιούμορ είπε πως "Δεν είμαι και τόσο νέος πια!", συμπληρώνοντας πως ποτέ δε σκέφτεται το επόμενό του βήμα, απλά επιδιώκει να ασχολείται με πράγματα που τον ευχαριστούν.

"Μελετώ τα σουπερνόβα εδώ και 20 χρόνια αλλά παράλληλα όλον αυτόν τον καιρό έφτιαχνα εργαλεία και τηλεσκόπια", είπε.
"Ήμουν διευθυντής στο La Silla Paranal Observatory του ESO, στη Χιλή, και τα τελευταία χρόνια είμαι επικεφαλής του γραφείου για το project του European Extremely Large Telescope", συμπλήρωσε.
"Ελπίζουμε να κατασκευάσουμε ένα τηλεσκόπιο το οποίο θα είναι ικανό να δει άλλους πλανήτες, όπως τη Γη, σε τροχιά γύρω από άλλα άστρα, και εγώ εργάζομαι στη σχεδίαση και τον όλο σχεδιασμό του τηλεσκοπίου", είπε χαρακτηριστικά.
Μάλιστα το εν λόγω τηλεσκόπιο, το αποκαλούν "το μεγαλύτερο μάτι του κόσμου προς τον ουρανό", και θα έχει διάμετρο 42 μέτρων.
"Παράλληλα, είμαι μέλος της ομάδας, ESSENCE, η οποία ήταν επακόλουθο της ομάδας high-Z, και η οποία έχει στόχο να προσδιορίσει με ακρίβεια τη παράμετρο w, η οποία θα διακρίνει διάφορες μορφές σκοτεινής ενέργειας", κατέληξε.
"Η Ελλάδα θα τα καταφέρει"
Τέλος, ερωτηθείς σχετικά με τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, εμφανίστηκε αισιόδοξος, υποστηρίζοντας πως "το έθνος θα επιβιώσει, αλλά πως απαιτείται μια αναδόμηση, αναγέννηση σε κάποια καλύτερη φόρμα".
"Το κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει εις βάρος του έθνους", τόνισε μεταξύ άλλων.
Εάν ζούσε στην Ελλάδα σήμερα θα ακολουθούσε έναν από τους κανόνες που έχει στη ζωή του: "Πρέπει ο καθένας μας να βαδίζει στο δρόμο που εκείνος επιθυμεί και να αλλάζει κατεύθυνση όποτε δεν γίνεται αυτό", είπε, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι δε μπορεί κανένας να συμβουλεύει κάποιον πως να ζήσει τη ζωή του.
Κλείνοντας, του ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί με τους αναγνώστες του NEWS 247 το δικό του μότο, την φράση που έχει σαν οδηγό στη ζωή.
Μας είπε λοιπόν, πως "οτιδήποτε και εάν κάνετε στη ζωή σας, να το κάνετε όσο καλύτερα μπορείτε",  και έχει απόλυτο δίκιο αν αναλογιστεί κανείς πως η προσπάθεια είναι εκείνη που μετράει κάθε φορά, ενώ θέλησε να μας ευχαριστήσει για το ενδιαφέρον μας στα ελληνικά, δείχνοντάς μας πως δε ξεχνά τις ρίζες του.
**Το 1915, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν διατύπωσε τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, η οποία προέβλεπε ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό, δηλαδή θα πρέπει είτε να διογκώνεται είτε να συρρικνώνεται. Ωστόσο, εισήγαγε στις εξισώσεις του την έννοια της κοσμολογικής σταθεράς (Λ), ενός παράγοντα που δρα αντίθετα με τη βαρύτητα και την εμποδίζει να συρρικνώσει το Σύμπαν καθώς δεν ένιωθε άνετα με την ιδέα ότι το Σύμπαν δεν παραμένει σταθερό. Όμως, αργότερα χαρακτήρισε την κοσμολογική σταθερά ως τη "μεγαλύτερη γκάφα του".

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Συλλογή ερωτήσεων και ασκήσεων από το study4exams

Κεφάλαιο 1 Ταλαντώσεις
Kef 1 Talantoseis_combine

Για τα υπόλοιπα κεφάλαια δείτε τα αντίστοιχα links.

Κύματα  εδώ
Στερεό εδώ
Κρούσεις εδώ
Όλα σε ένα  εδώ.


Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Πολλοί προσπάθησαν, κανείς όμως δεν κατάφερε να διαψεύσει τον Αϊνστάιν





Πηγή: in.gr


Γενεύη
Η ανακοίνωση για τον εντοπισμό σωματιδίων που φαίνονται να ταξιδεύουν ταχύτερα από το φως έκανε αίσθηση την περασμένη εβδομάδα. Αν και μένει να αποδειχθεί αν οι παρατηρήσεις ευσταθούν, η Ιστορία έχει δείξει ότι το να στοιχηματίζει κανείς κατά του Αϊνστάιν είναι σίγουρος τρόπος να χάσει τα λεφτά του.


Εδώ και πάνω από έναν αιώνα, πολλοί προσπάθησαν να βρουν ασυνέπειες στη Γενική και την Ειδική Σχετικότητα -από διάφορους φυσικούς μέχρι το Ναζιστικό Κόμμα της Γερμανίας, το οποίο ενθάρρυνε τη δημοσίευση ενός έργου με τίτλοΕκατό Συγγραφείς Κατά του Αϊνστάιν. Και παρόλο που υπήρξαν πειραματικά αποτελέσματα που έδειχναν στην αρχή να διαψεύδουν τη σχετικότητα, όλα διαπιστώθηκε τελικά ότι δεν απέκλιναν από τη θεωρία.


Όπως επισημαίνει ο Πίτερ Γκάλισον, ιστορικός της επιστήμης στο Χάρβαρντ, η Σχετικότητα επέζησε μέχρι σήμερα «παρόλο που δοκιμάστηκε πιο σκληρά από οποιαδήποτε άλλη θεωρία στις φυσικές επιστήμες».


Ακόμα και ο ίδιος ο Αϊνστάιν έκανε λάθος όταν αποκάλεσε τη λεγόμενη κοσμολογική σταθερά τη «μεγαλύτερη γκάφα» του. Ο μεγάλος φυσικός είχε εισάγει τη σταθερά στη Γενική Σχετικότητα ως δύναμη που εμποδίζει την κατάρρευση του Σύμπαντος. Το 1998, όμως, νέες παρατηρήσεις έδειξαν δεν επρόκειτο για γκάφα, αφού η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται λόγω μιας μυστηριώδους δύναμης που αντιστοιχεί στην κοσμολογική σταθερά.


Δεδομένης της μαθηματικής κομψότητας των θεωριών του Αϊνστάιν και μιας πληθώρας πειραμάτων που τις επιβεβαιώνουν, οι 12 επιστήμονες που κλήθηκαν να σχολιάσουν την τελευταία είδηση στο Associated Press ήταν επιφυλακτικοί, δύσπιστοι, ή απλά δεν την πίστεψαν.


Την περασμένη Πέμπτη, ο Αντόνιο Ερεντιτάτο, ο οποίος είναι και επικεφαλής του Κέντρου Στοιχειώδους Φυσικής «Άλμπερτ Αϊνστάιν» στη Βρέμη,παρουσίασε με κάθε επιφύλαξη τις παρατηρήσεις του για νετρίνα που κινούνται ταχύτερα από το φως. Η ομάδα του πέρασε μάλιστα δύο ώρες στο CERN απαντώντας στις αυστηρές ερωτήσεις ενός δύσπιστου ακροατήριου.


Δεδομένου ότι η ταχύτητα του φωτός (299.792 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτα στο κενό) είναι μια σταθερά (c) που απαντάται σε πλήθος εξισώσεων της σύγχρονης φυσικής, η υπέρβασή της από οποιοδήποτε σωματίδιο θα προκαλούσε ρωγμές στα θεμέλια της Σχετικότητας.


Μεταξύ άλλων, η υπέρβαση της ταχύτητας του φωτός θα άνοιγε το δρόμο για ταξίδια πίσω στο χρόνο, και επιπλέον θα παραβίαζε την αρχή της αιτιότητας, αφού ένα αποτέλεσμα θα μπορούσε να προηγείται της αιτίας του.


«Είναι επικίνδυνο να στοιχηματίζει κανείς κατά του Αϊνστάιν» λέει ο Ρομπ Πλάνκετ, φυσικός του αμερικανικού εργαστηρίου Fermilab, ο οποίος έχει πειραματιστεί κι αυτός με την ταχύτητα του φωτός και θα εξετάσει τα νέα ευρήματα.


Στο τελευταίο πείραμα, που ονομάζεται OPERA, μια δέσμη εξωτικών σωματιδίων που ονομάζονται νετρίνα ταξίδεψε από το CERN, στα σύνορα Γαλλίας-Ελβετίας, μέχρι το Εθνικό Εργαστήριο του Γκραν Σάσο στην Ιταλία. Οι μετρήσεις έδειξαν ότι τα νετρίνα διήνυσαν τη διαδρομή των 730 χιλιομέτρων 60 νανοδευτερόλεπτα ταχύτερα από το αναμενόμενο.


Τα ευρήματα δεν έχουν ακόμα επιβεβαιωθεί και οι ερευνητές έσπευσαν να δηλώσουν ότι προς το παρόν «αποφεύγουν εσκεμμένα κάθε θεωρητική ή φαινομενολογική ερμηνεία των αποτελεσμάτων».


Σχολιάζοντας την είδηση, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια Μπράιαν Γκριν δήλωσε ότι στοιχηματίζει «ό,τι πολυτιμότερο έχει» πως οι παρατηρήσεις θα διαψευστούν.


Ακόμα και ο Εραντιτάτο επισημαίνει ότι, ακόμα και σε περίπτωση που τα αποτελέσματα του πειράματός του αποδειχθούν αληθή, οι θεωρίες του Αϊνστάιν δεν θα πεθάνουν: «Όταν ο Αϊνστάιν διατύπωσε τη σχετικότητα, αυτό δεν κατέστρεψε τον Νεύτωνα. Στην πραγματικότητα, ο Νεύτωνας εξηγεί το 99,9% όσων συμβαίνουν γύρω μας. Σε ορισμένες όμως ειδικές περιπτώσεις, αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στη σχετικότητα».


»Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μια μέρα διαπιστώνουμε ότι, κάτω από ακραίες συνθήκες, θα πρέπει να κάνουμε διορθώσεις σε όσα γνωρίζουμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Αϊνστάιν είχε άδικο» λέει ο ερευνητής.


Προφανώς, η πίστη των φυσικών στον μεγάλο δάσκαλο είναι σχεδόν ακλόνητη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η πίστη τους παίρνει θρησκευτικές διαστάσεις.


Το καλό με την επιστήμη είναι ότι κάθε θεωρία μπορεί και πρέπει να υποβάλλεται σε πειραματικό έλεγχο. Ουσιαστικά, οι πειραματικοί επιστήμονες ενθαρρύνονται να τα βάζουν με το κατεστημένο, να τα βάζουν ακόμα και με εμβληματικές φυσιογνωμίες όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.


Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

Δείτε επίσης : 



Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Τη Δευτέρα η ανακοίνωση των βάσεων

Εκτιμάται πτώση σε όλα τα επιστημονικά πεδία

Τη Δευτέρα η ανακοίνωση των βάσεων
Ενώ τη Δευτέρα, 29 Αυγούστου,  αναμένεται η ανακοίνωση των βάσεων, η  σημαντική μείωση του αριθμού των φετινών αριστούχων (18-20) σε συνδυασμό με την κατάργηση των μετεγγραφών και την ένταση της οικονομικής κρίσης «χρωματίζουν» φέτος την κίνηση των βάσεων εισαγωγής στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σύμφωνα μερεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα»

Η αναμενόμενη πτώση των βάσεων η οποία, για την πλειονότητα των τμημάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ θα αρχίζει από τα 150 μόρια και θα φτάνει τα 1.300 συνοδεύεται και από εκπλήξεις που αναμένεται να εκδηλωθούν σε μια ορατή ομάδα σχολών, διασκορπισμένη σε όλα τα Επιστημονικά Πεδία, η οποία για διάφορους λόγους θα ανεβάσει το «κασέ» των βάσεων εισαγωγής τους.


Η φετινή μείωση των αριστούχων (6.178 έναντι 10.571 πέρσι και 10.688 πρόπερσι) ανοίγει τον δρόμο για σημαντική πτώση των βάσεων των υψηλόβαθμων σχολών όλων των Επιστημονικών Πεδίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αριστούχοι της Θεωρητικής Κατεύθυνσης είναι φέτος 1.009 λιγότεροι από πέρσι, οι αριστούχοι της Θετικής Κατεύθυνσης είναι 1.630 λιγότεροι, ενώ οι αριστούχοι της Τεχνολογικής Κατεύθυνσης 2 είναι φέτος 1.683 λιγότεροι. 

Πηγή: Το Βήμα

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Κάθε πυρηνική έκρηξη από το 1945 μέχρι το 1998

Κάθε χρονιά τον Αύγουστο προσπαθώ να ανεβάσω μια ανάρτηση  που να έχει σχέση με τις πυρηνικές εκρήξεις και τις συνέπειές τους. 
Το 2009 ανέβασα μια σύντομη παρουσίαση της ρίψης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι (εδώ), ενώ πέρυσι θεώρησα πως πρέπει να γίνει μια αναφορά στο μανιφέστο Russell- Einstein (εδώ). 
Φέτος βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον video στο youtube που δημιούργησε ο Γιαπωνέζος Isao Hashimoto.  Έναν εντυπωσιακό, αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό time-lapse χάρτη με τις 2053 πυρηνικές εκρήξεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο μεταξύ του 1945 και του 1998. Όπως θα δείτε τα πράγματα «αγριεύουν» ιδιαίτερα από το 1961 και μετά.



Δείτε το μέχρι τέλους. 
Σε καθηλώνει η ανθρώπινη αλαζονεία όταν εκδηλώνεται με τόση ανοησία. 



Πηγή: otherside

Ντοκιμαντέρ Φυσικής ( Through the Wormhole)

To  "Through the Wormhole" είναι ένα ντοκιμαντέρ Φυσικής αλλά και φιλοσοφίας. Γιατί αυτό; Μα, διότι προσπαθεί με τις τελευταίες απόψεις της επιστήμης να απαντήσει σε ερωτήματα που πάντα βασάνιζαν και πιθανόν να μην πάψουν ποτέ να βασανίζουν το ανθρώπινο είδος.
Υπάρχει ένας δημιουργός ;
Τι υπήρχε πριν τη δημιουργία;
 Είμαστε μόνοι;
 Είναι δυνατή η μεταφορά στο χρόνο;
Παρόμοια με τα παραπάνω ερωτήματα είναι οι τίτλοι των 8 επεισοδίων της πρώτης σεζόν.  Αυτή τη στιγμή υπάρχουν διαθέσιμα και άλλα 9 επεισόδια από τη δεύτερη σεζόν.
Το καλό είναι ότι μπορείτε να βρείτε εύκολα ελληνικούς υπότιτλους και να τα παρακολουθήσετε πιο εύκολα.  Δείτε τη σελίδα εδώ.
Δείτε ένα μικρό δείγμα.



Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Η επιστήμη της κάθε ημέρας σύμφωνα με τον διευθυντή Σύνταξης του «New Scientist»

Ο νεροχύτης σας και 16 ακόμη θαύματα του κόσμου


Πηγή: Το Βήμα

Κάθε μέρα ξυπνούμε, τρώμε πρωινό, πηγαίνουμε στη δουλειά μας... Αυτό που για μας αποτελεί ρουτίνα όμως μπορεί να εμπεριέχει ενδιαφέροντα αινίγματα προς επίλυση για τους ερευνητές. Παραδείγματος χάριν, πώς συμβαίνει τα βαριά φιστίκια να βρίσκονται στο πάνω μέρος του βάζου με το μούσλι; Δεν θα ήταν αναμενόμενο να πάνε κάτω ως βαρύτερα; 'Η ακόμη, θα είχε νόημα να τρέξω όταν βρέχει; Μειώνω πράγματι με το τρέξιμο τον αριθμό των σταγόνων που θα προσελκύσω; Γεμάτος δέος για τα ευρήματα των επιστημόνων που αφορούν την καθημερινότητά μας, ο Roger Highfield, διευθυντής σύνταξης του «New Scientist», μας ξεναγεί στη δική του ερμηνεύοντας ταυτόχρονα τα μυστήριά της. Ομως προσοχή! Επειτα από αυτή την ξενάγηση τίποτε δεν θα είναι το ίδιο: το κρεβάτι σας θα μοιάζει με διαστημόπλοιο, το χέρι σας με μηχανή και ο νεροχύτης σας με πεδίο βιολογικού πολέμου!
Κοσμικός ταξιδιώτης
6.45 π.μ. Κοιμάμαι βαθιά, εντελώς ακίνητος στο κρεβάτι. Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα ταξιδεύω στο Σύμπαν με τρομακτική ταχύτητα. Το σπίτι μου κάνει μια περιστροφή σε 23 ώρες, 56 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα. Στον Ισημερινό - έναν κύκλο με περιφέρεια περίπου 40.000 χλμ. - οι άνθρωποι κινούνται με ταχύτητα 465 μέτρα το δευτερόλεπτο σε σχέση με το κέντρο της Γης. Εγώ, καθώς είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου βορειότερα, στο Λονδίνο, έχω μικρότερη σχετική ταχύτητα, περίπου 280 μέτρα το δευτερόλεπτο, λέει ο Μαρκ Λόουελ του Ινστιτούτου Υπολογιστικής Κοσμολογίας στο Ντάραμ της Βρετανίας.
Μπορώ να πάω πιο γρήγορα αν υιοθετήσω μια ευρύτερη άποψη του κόσμου. Σε σχέση με τον Ηλιο κινούμαι με 30 χλμ. το δευτερόλεπτο, ενώ το ηλιακό μας σύστημα στροβιλίζεται γύρω από την καρδιά του γαλαξία με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 210 χλμ. το δευτερόλεπτο.
Ωστόσο και ο ίδιος ο γαλαξίας κινείται. Το τελευταίο πλαίσιο αναφοράς μου είναι ο απόηχος της Μεγάλης Εκρηξης, η κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου. Σε σχέση με αυτήν, το κρεβάτι μου τρέχει με ταχύτητα 600 χλμ. το δευτερόλεπτο και εγώ εκτοξεύομαι προς τον αστερισμό του Λέοντα.

Ωρα να σηκωθούμε
7: 30 π.μ. Οπως τα περισσότερα πλάσματα στον πλανήτη, από τα φύκια και τους μύκητες ως τα θηλαστικά, τα κύτταρα του σώματός μου συγχρονίζονται με την 24ωρη περιστροφή του πλανήτη μέσω ενός περίτεχνου δικτύου πρωτεϊνών που ονομάζεται κιρκαδικό ρολόι. Το κιρκαδικό ρολόι των κυανοβακτηρίων αποτελείται από τρεις πρωτεΐνες, ενώ τα περισσότερα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού βασίζονται σε περίπου 20 πρωτεΐνες ορισμένες από τις οποίες ενεργοποιούν και άλλες σταματούν την έκφραση των γονιδίων που ρυθμίζουν τον κιρκαδικό ρυθμό μας.
Μέσα σε αυτό το αλληλοσυνδεόμενο δίκτυο πληροφοριών ρυθμίζεται με ακρίβεια η  παραγωγή των πρωτεϊνών του κιρκαδικού ρυθμού σε έναν 24ωρο κύκλο, λέει ο χρονοβιολόγος Μάικλ Χέιστινγκς του Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας του Συμβουλίου Ιατρικών Ερευνών στο Κέιμπριτζ. Ο κ. Χέιστινγκς υποστηρίζει ότι μπορώ να βρω τον «χρόνο» του οργανισμού μου μετρώντας τα επίπεδα μερικών από αυτές τις λεγόμενες πρωτεΐνες-ρολόγια με μια εξέταση ρουτίνας. Οι πρωτεΐνες, που ονομάζονται Clock, Npas και Bmal, ενισχύουν την έκφραση των γονιδίων ενώ οι Per και Cry την καταστέλλουν. Φυσικά είναι πολύ ευκολότερο για εμένα να κοιτάξω την ώρα στο ξυπνητήρι μου.

Ανοίγοντας τα μάτια
7.35 π.μ. Το ξύπνημα μπορεί να είναι η δυσκολότερη στιγμή της ημέρας και υπάρχει λόγος γι' αυτό. Βιολογικά ρολόγια «χτυπάνε» σε κάθε κύτταρο του σώματός μου όμως το κεντρικό ρολόι που τα συντονίζει βρίσκεται στον υπερχιασματικό πυρήνα (SCN) βαθιά μέσα στον εγκέφαλό μου, κοντά στο σημείο όπου διασταυρώνονται οι δύο διακλαδώσεις του οπτικού μου νεύρου. Ο SCN αποτελείται από δύο μικροσκοπικές δέσμες αρκετών χιλιάδων νευρικών κυττάρων και τα μοριακά ρολόγια που τα προγραμματίζουν ρυθμίζονται από εξωτερικά «συνθήματα», όπως τα γεύματα, το φως και το σκοτάδι.
Το σήμα για το πρωινό ξύπνημά μου μεταδίδεται από τον SCN σε εξειδικευμένα νεύρα τα οποία ονομάζονται νευρώνες ορεξίνης της ψαλίδας. Αυτά προετοιμάζουν το σώμα μου για την ημέρα που έρχεται προγραμματίζοντας μια δόση γλυκόζης-αίματος από το ήπαρ μου, ακολουθούμενη από μια άνοδο των ορμονών του στρες, όπως η κορτιζόλη και η αλδοστερόνη, εξηγεί ο Ερικ Φλάιερς, ειδικός των ορμονών και του ύπνου στο Ακαδημαϊκό Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ. Οι νευρώνες της ορεξίνης ενεργοποιούν επίσης το συμπαθητικό τμήμα του αυτόνομου νευρικού συστήματος, πυροδοτώντας αύξηση του μυϊκού τόνου, της αρτηριακής πίεσης και του ρυθμού του μεταβολισμού, καθώς εγώ «σέρνομαι» απρόθυμα από την οριζόντια στην κάθετη στάση.

Τσαγκαροδευτέρα
7.45 π.μ. Η κατανόηση της λειτουργίας του ρολογιού του οργανισμού μού αποκαλύπτει γιατί θα προτιμούσα να μείνω στο κρεβάτι στην αρχή της εργάσιμης εβδομάδας: κατά μέσο όρο το κιρκαδικό ρολόι «τρέχει» 10 ως 20 λεπτά αργότερα απ' ό,τι η ημέρα. Αυτό δεν προκαλεί πρόβλημα κατά τη διάρκεια της εργάσιμης εβδομάδας, ύστερα όμως από ένα Σαββατοκύριακο, στο οποίο έχω αφήσει το ρολόι του οργανισμού μου να πάρει το πάνω χέρι σε σχέση με το ξυπνητήρι μου, το να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά τη συνηθισμένη ώρα ισοδυναμεί με το να ξυπνήσω περίπου μία ώρα νωρίτερα, όπως λέει οΑντρις Κάισμπεεκ του Ινστιτούτου Νευροεπιστημών της Ολλανδίας.
Οι επιπτώσεις δεν περιορίζονται απλώς σε αυτό το αίσθημα νύστας και εξάντλησης. Το 2008 ο Ιμρε Γιάνσκι του Ινστιτούτου Καρολίνσκα στη Στοκχόλμη και ο Ρίκχαρντ Λιουνγκ του Σουηδικού Εθνικού Συμβουλίου Υγείας και Πρόνοιας ανακάλυψαν ότι περισσότερα καρδιακά επεισόδια σημειώνονται κατά τις τρεις πρώτες ημέρες μετά τη μετάβαση στη θερινή ώρα την άνοιξη, όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να σηκωθούν μία ώρα νωρίτερα.

Το κεφάλι μου γερνάει
7.50 π.μ. Οι επιπτώσεις της σχετικότητας στον χρόνο είναι πιο έντονες κοντά στην ταχύτητα του φωτός ή υπό την επήρεια αντικρουόμενων βαρυτικών πεδίων. Παρ' όλα αυτά ο ρυθμός με τον οποίο κυλάει ο χρόνος αλλάζει λίγο ακόμη και τη στιγμή που σηκώνομαι από το κρεβάτι. Η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν λέει ότι ο χρόνος επιβραδύνεται όταν η βαρύτητα ενισχύεται. Επομένως τα ρολόγια τρέχουν λίγο πιο αργά στην επιφάνεια της Γης, όπου η βαρυτική έλξη του πλανήτη είναι μεγαλύτερη, απ' ό,τι σε τροχιά γύρω από αυτήν.
Στο κρεβάτι τα πόδια και το κεφάλι μου βρίσκονται στο ίδιο ύψος και επομένως βρίσκονται στο ίδιο βαρυτικό πεδίο. Οταν όμως σηκωθώ υπάρχει ένα σχετικό ταξίδι στον χρόνο ανάμεσα στο κεφάλι και στα πόδια μου επειδή η βαρυτική δύναμη της Γης διαφέρει.
Ως αποτέλεσμα όλοι έχουμε ένα ελαφρώς γηραιότερο κεφάλι σε ένα ελαφρώς νεότερο σώμα. Ο Σέθαμ Σέμαρ του Εθνικού Φυσικού Εργαστηρίου της Βρετανίας στο Τέντινγκτον υπολογίζει ότι αν είμαι όρθιος επί περίπου 14 ώρες την ημέρα τότε, δεδομένου ότι το ύψος μου είναι 1,87 μ., το κεφάλι μου βιώνει 10 -11 (το -11 ΕΚΘΕΤΗΣ)έξτρα δευτερόλεπτα την ημέρα. Αν φθάσω τα 80, το κεφάλι μου θα έχει γεράσει 300 νανοδευτερόλεπτα περισσότερο από τα πόδια μου.

Υπόθεση «βραζιλιάνικο φιστίκι»
8.15 π.μ. Ωρα για πρωινό και ανοίγω ένα καινούργιο πακέτο μούσλι. Παραδόξως διαπιστώνω ότι οι βαρύτεροι από το δημητριακό ξηροί καρποί έχουν συγκεντρωθεί στο επάνω μέρος του κουτιού. Επί δεκαετίες οι φυσικοί βρίσκονται σε διαμάχη σχετικά με τους ξηρούς καρπούς που αψηφούν τη βαρύτητα, σε έναν βαθμό επειδή φαίνονται να προσφέρουν έναν ωραίο τρόπο να βάλει κάποιος τάξη στην αταξία και σε έναν άλλο επειδή οι μηχανικοί βιομηχανικού σχεδιασμού γκρινιάζουν πάντα ότι οι σπόροι και οι σκόνες «ξε-ανακατεύονται» κατά τις βιομηχανικές διεργασίες.
Γνωστό ως «πρόβλημα του βραζιλιάνικου φιστικιού», το αίνιγμα φάνηκε να λύνεται το 1987, όταν ο Αντονι Ροζάτο του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Νιου Τζέρσεϊ υποστήριξε ότι όταν ένα φιστίκι ανεβαίνει προς τα επάνω δίνει την ευκαιρία στις μικρότερες νιφάδες βρώμης να εισχωρήσουν και να γεμίσουν το κενό. Αντιθέτως πολλές νιφάδες βρώμης θα πρέπει να αλλάξουν θέση για να αφήσουν χώρο ώστε να πέσει ένα φιστίκι _ κάτι το οποίο καθιστά αυτό το γεγονός σχετικά απίθανο.
Λήξη θέματος, λοιπόν; Οχι, σύμφωνα με τον Σίντνεϊ Νέιτζελ του Πανεπιστημίου του Σικάγου, ο οποίος λάτρευε ανέκαθεν τη φυσική τής καθημερινότητας, από τις μπερδεμένες έλικες του μελιού ως τα δαχτυλίδια του καφέ. Ο κ. Νέιτζελ υποστηρίζει ότι το κούνημα του κουτιού του μούσλι κάνει τόσο τα φιστίκια όσο και τις νιφάδες να ανεβαίνουν προς τα επάνω. Το περαιτέρω κούνημα κάνει τις νιφάδες να γλιστρούν προς τα κάτω στα πλαϊνά του κουτιού, αλλά επειδή τα φιστίκια δεν βρίσκουν αρκετό χώρο για να κάνουν το ίδιο, μένουν στο επάνω μέρος του πακέτου. Ακόμη και ο ίδιος όμως διστάζει να δηλώσει ότι το «πρόβλημα του βραζιλιάνικου φιστικιού» έχει λυθεί. «Κάθε φορά που νομίζουμε ότι τα έχουμε καταλάβει όλα, κάτι εμφανίζεται για να μας βγάλει από τον εφησυχασμό μας» προειδοποιεί.

Μετακίνηση στον χρόνο
8.45 π.μ. Το τρένο μου για τη δουλειά έχει καθυστέρηση. Καθώς ένα γειτονικό τρένο ξεκινά έχω το αλλόκοτο συναίσθημα ότι κινούμαι προς τα πίσω. Δεν το σκέφτομαι και πολύ _ αυτή είναι μια γνωστή ψευδαίσθηση της φαινόμενης κίνησης _ και αρχίζω να συλλογίζομαι τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου. Το πιο εκπληκτικό εδώ είναι ότι ο τρόπος που σκέφτομαι συνδέεται με τη φαινόμενη κίνησή μου.
Ο Νιλ Μακρέι και ο Λίντεν Μάιλς του Πανεπιστημίου του Αμπερντίν εξέτασαν τις ονειροπολήσεις φοιτητών ενώ αυτοί κοίταζαν μια οθόνη όπου άστρα φαίνονταν να «ζουμάρουν» είτε προς το μέρος τους είτε απομακρυνόμενα από αυτούς αντιστοιχώντας στη φαινόμενη κίνηση προς τα εμπρός και προς τα πίσω.
Διαπίστωσαν ότι η προς τα πίσω κίνηση τείνει να μας κάνει να σκεφτόμαστε γεγονότα από το παρελθόν, ενώ η προς τα εμπρός προκαλεί μια «προσανατολισμένη προς το μέλλον σκέψη». Η ομάδα υποστηρίζει ότι το φαινόμενο θα είναι πιο έντονο με την πραγματική κίνηση απ' ό,τι στις προσομοιώσεις και ότι αυτό δείχνει πώς οι υψηλότερες λειτουργίες του εγκεφάλου βασίζονται σε πιο «πρωτόγονες» περιοχές οι οποίες επεξεργάζονται την κίνηση και τις αισθήσεις. Καθώς τελικά κινούμαι προς τα εμπρός, αρχίζω να αναρωτιέμαι: μήπως γι' αυτό αρέσει σε τόσο πολλούς επιτυχημένους ανθρώπους να οδηγούν γρήγορα αυτοκίνητα;

Να τρέξω ή όχι;
9.30 π.μ. Καθώς βγαίνω από τον σταθμό του μετρό αρχίζει να βρέχει. Δεν έχω ομπρέλα και τα γραφεία του «New Scientist» απέχουν μερικές εκατοντάδες μέτρα, οπότε αντιμετωπίζω ένα δίλημμα: θα βραχώ λιγότερο αν τρέξω απ' ό,τι αν περπατήσω; Το ερώτημα φέρνει εδώ και καιρό σε αντιπαράθεση τους ερευνητές.
Υπολογισμοί οι οποίοι δημοσιεύτηκαν το 1995 από μετεωρολόγους του Πανεπιστημίου του Ρέιντινγκ κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι το τρέξιμο δεν αξίζει τον κόπο. Η άποψη αυτή αμφισβητήθηκε από δύο άλλους επιστήμονες που τους έπιασε μπόρα εν όσω έκαναν τζόκινγκ στα δάση των Απαλαχίων στη Βόρεια Καρολίνα. Ο Τόμας Πίτερσον και οΤρέβορ Γουόλς, οι οποίοι εργάζονταν στο Εθνικό Κέντρο Κλιματικών Δεδομένων των ΗΠΑ, αποφάσισαν ότι το αρχικό άρθρο είχε ελλείψεις. Στη δική τους μελέτη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάποιος που τρέχει θα «τραβήξει» 30%-50% λιγότερο νερό από κάποιον ο οποίος περπατάει. Τα μεγαλύτερα οφέλη φαίνεται να σημειώνονται όταν έχει αέρα και βρέχει δυνατά _ ακριβώς όταν οι άνθρωποι είναι πιθανότερο να τρέξουν. Φεύγω σφαίρα για να καλυφθώ.

Το δευτερόλεπτο - αιώνας
9.45 π.μ. Καθώς σωριάζομαι λαχανιασμένος στο γραφείο μου κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο και, προς έκπληξή μου, μου φαίνεται ότι χρειάζεται λίγο περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο για να κάνει ένα «τικ». Η καθυστέρηση αυτή είναι «πραγματική» υπό την έννοια ότι την αισθάνομαι πραγματικά. Είναι όμως και στρεβλή. Το φαινόμενο αποκαλύπτει πώς ο εγκέφαλός μου επεξεργάζεται την αντίληψη του χρόνου, λέει ο ψυχολόγος Κίλαν Γιάροου του Πανεπιστημίου Σίτι του Λονδίνου.
Στο χρονικό διάστημα που χρειάζονται τα μάτια μου ώστε να στραφούν και να εστιάσουν στο ρολόι, ο εγκέφαλος «κόβει» την όρασή μου για να μη με διασπά η θόλωση της κίνησης. Στη συνέχεια ο εγκέφαλός μου προσθέτει τον χρόνο που χρειάστηκαν τα μάτια για να κινηθούν στην επόμενη σταθερή εικόνα ώστε να μην υπάρχει χρονικό κενό στη συνειδητή οπτική εμπειρία μου. Αντί όμως να ξεκινήσει την «εικόνα» όταν τα μάτια μου στέκονται στο καντράν του ρολογιού, ο εγκέφαλος επεκτείνει την αντίληψή μου για αυτό που βλέπω προς τα πίσω κατά 50 χιλιοστά του δευτερολέπτου, στην αμέσως προηγούμενη στιγμή αφότου ξεκίνησε η κίνηση των ματιών μου _ έτσι ένα δευτερόλεπτο στο ρολόι μπορεί να φανεί λίγο μεγαλύτερο.
Και αυτό φυσικά δεν είναι το μόνο νοητικό ταξίδι στον χρόνο που κάνω κάθε μέρα.

Νερό που δεν βράζει
10.45 π.μ. Στη μέση του πρωινού έχω ανάγκη για μια δόση από το δημοφιλέστερο ναρκωτικό στον κόσμο, την καφεΐνη. Και ναι, το νερό αργεί περισσότερο να βράσει αν κάθομαι και το παρακολουθώ, εξαιτίας της στρέβλωσης του χρόνου που προκαλεί αυτή η προσήλωση στο χρονόμετρο του μυαλού μου.
Ο Γουόρεν Μακ, νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ της Βόρειας Καρολίνας, μελετά πώς το χρονόμετρο αυτό μετρά τα διαστήματα σε κλίμακα δευτερολέπτων ως λεπτών, κάτι το οποίο είναι καθοριστικό για κάθε είδους έργο, όπως το να υπολογίσω αν έχω αρκετό χρόνο ώστε να περάσω τον δρόμο με ασφάλεια ή να ακούσω μουσική και να υπολογίσω τη διάρκεια των φωνηέντων και των συμφώνων μου όταν μιλάω.
Το επίπεδο νευρωνικής δραστηριότητας στον φλοιό μου παρουσιάζει διακυμάνσεις και αυτό το ρυθμικό πρότυπο συλλαμβάνεται από το ραβδωτό σώμα, μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με την ανταμοιβή. «Η συχνότητα αυτού του “παλμού” εξαρτάται από τα επίπεδα άγχους μας και επηρεάζεται επίσης από το μέγεθος της προσοχής που αφιερώνουμε στο ρολόι» λέει. Τα πράγματα λοιπόν που θέλουμε να γίνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα φαίνονται να χρειάζονται αιώνες ακριβώς επειδή ασχολούμαστε περισσότερο με αυτά.
 
Ταχύτερη επιστροφή
1.30 μ.μ. Βιώνω μία ακόμη μορφή ταξιδιού στον χρόνο, καθώς φεύγω τρέχοντας για μια συνέντευξη Τύπου σε ένα μέρος όπου δεν έχω πάει ξανά. Η διαδρομή φαίνεται να διαρκεί αισθητά περισσότερο από την επιστροφή μου στο γραφείο. Ο Αμιτάι Τσακραβάρτι του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης έχει διαπιστώσει ότι το φαινόμενο αυτό ισχύει. «Η αίσθηση του πόσο διαρκεί μια διαδρομή έχει να κάνει με υποκειμενικά αισθήματα του πότε μια διαδρομή έχει “προχωρήσει αρκετά” και πότε “κοντεύουμε να φθάσουμε”» λέει.
Πηγαίνοντας προς τον προορισμό μου συναντώ οικεία χαρακτηριστικά σημεία, όπως καταστήματα, κτίρια, τον σταθμό του μετρό και ούτω καθ' εξής, οπότε αισθάνομαι ότι προχωρώ λιγότερο. Μόνον μόλις φύγω από τις γνωστές περιοχές νιώθω ότι η διαδρομή έχει προχωρήσει αρκετά. Και δεν αισθάνομαι ότι έχω σχεδόν φθάσει παρά μόνον όταν φθάνω πραγματικά στον προορισμό μου.
Το αντίθετο ισχύει για την επιστροφή: αμέσως μόλις βγω από τη συνέντευξη νιώθω ότι προχωράω αρκετά. Και αυτή τη φορά η εμφάνιση των οικείων σημείων μου λέει ότι έχω σχεδόν φθάσει.

Μαγικά αβγά
2 μ.μ. Αποφασίζω να φάω κάτι ελαφρύ, βραστά αβγά και φρυγανισμένο ψωμί. Τα σφιχτά αβγά μού προσφέρουν τη δυνατότητα να εντυπωσιάσω τους γύρω μου με ένα κόλπο που αψηφά τη βαρύτητα. Αν στριφογυρίσετε ένα «πλαγιασμένο» σφιχτό αβγό και το κάνετε αυτό αρκετά γρήγορα, αυτό θα σηκωθεί όρθιο και θα συνεχίσει να στριφογυρίζει.
Δύο χορταστικές εργασίες από τον Κιθ Μόφατ και τον Μίχαλ Μπρανίτσκι του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ όπως και από τον Γιουτάκα Σιμονούρα του Πανεπιστημίου Κέιο στη Γιοκοχάμα απέδειξαν γιατί. Το μυστικό είναι να υπολογίσετε πώς ένα αβγό που στριφογυρίζει μετατρέπει μια δύναμη τριβής η οποία ενεργεί στο ίδιο οριζόντιο επίπεδο με το τραπέζι σε κάθετη δύναμη η οποία σηκώνει το αβγό. Η απάντηση έχει σχέση με το φαινόμενο Coriolis, το οποίο εκτρέπει τα αντικείμενα που κινούνται σε ένα περιστρεφόμενο πλαίσιο αναφοράς. Πρόκειται για το φαινόμενο που σε μεγάλο βαθμό ελέγχει την κυκλοφορία της ατμόσφαιρας της γης και των ωκεανών. Κατά τον ίδιο τρόπο το φαινόμενο Coriolis μετατρέπει τη δύναμη τριβής σε δύναμη περιστροφής, η οποία σηκώνει το αβγό σε κάθετη θέση. Το κόλπο πετυχαίνει μόνο όταν το αβγό είναι σφιχτό, επειδή η ενέργεια που εφαρμόζετε όταν περιστρέφετε ένα ωμό αβγό εξουδετερώνεται άμεσα από το υγρό που κινείται στο εσωτερικό του.
Παρ' όλα αυτά το μυστήριο του μαγικού αβγού δεν έχει ακόμη λυθεί εντελώς. Δεν έχουμε κατανοήσει γιατί είναι τόσο πολύ δυσκολότερο να επιτύχουμε το ίδιο κόλπο με ένα μελάτο αβγό. Επίσης η θεωρία αδυνατεί να εξηγήσει γιατί ένα αβγό που στριφογυρίζει γρήγορα προβαίνει σε μικρές αναπηδήσεις κατά την άνοδό του _ αν και ο κ. Σιμονούρα υποψιάζεται ότι αυτό μπορεί να προκαλείται από ατέλειες στην επιφάνεια όπου περιστρέφεται το αβγό.

Βούτυρο στο ψωμί της Φυσικής
2.10 μ.μ. Καθώς φέρνω το βουτυρωμένο φρυγανισμένο ψωμί προς το στόμα μου μου πέφτει και, δυστυχώς, προσγειώνεται με τη βουτυρωμένη πλευρά προς τα κάτω _ ακριβώς όπως προβλέπει ο νόμος του Μέρφι. Λεπτομερείς υπολογισμοί της δυναμικής του φρυγανισμένου ψωμιού που πέφτει που έχει κάνει ο Ρίτσαρντ Μάθιους του Πανεπιστημίου Αστον στο Μπέρμιγχαμ έχουν δείξει ότι αυτή η εκνευριστική τάση δεν αποτελεί αστικό μύθο.
Ούτε έχει να κάνει με το στρώμα του βουτύρου, το βάρος του ψωμιού ή τις αεροδυναμικές του ιδιότητες. Ο κρίσιμος παράγοντας είναι το ύψος και μόνον _ η φέτα ψωμιού που πέφτει από ένα πιάτο περιστρέφεται τόσο αργά ώστε μόνον αν πέσει από ύψος άνω των 3 μ. έχει πιθανότητες να πέσει με τη βουτυρωμένη πλευρά προς τα πάνω.
Ο κ. Μάθιους έχει επιβεβαιώσει τη θεωρία του βάζοντας 1.000 παιδιά να ρίξουν φρυγανισμένες φέτες ψωμιού από πιάτα περισσότερες από 21.000 φορές σε ένα μαζικό πείραμα που υποστηρίχθηκε από το βρετανικό υπουργείο Παιδείας και από μια εταιρεία παρασκευής βουτύρου.

Αρχαία ηλιαχτίδα
3 μ.μ. Ακόμη και κάτι τόσο απλό όσο μια βόλτα στη λιακάδα μετά το φαγητό έχει κάτι το θαυμαστό. Ολοι ξέρουμε ότι το φως χρειάζεται λίγο περισσότερο από 8 λεπτά για να καλύψει την απόσταση από τον τοπικό μας αντιδραστήρα σύντηξης, τον Ηλιο, ως τη Γη.
Η πραγματική ιστορία του ηλιακού φωτός είναι όμως ακόμη πιο παράξενη. Στην πραγματικότητα το φως χρειάζεται πολλές χιλιετίες ώσπου να ξεφύγει από τον Ηλιο και να αρχίσει να ταξιδεύει, σύμφωνα με τη Λουίζ Χάρα του Εργαστηρίου Διαστημικών Επιστημών Μάλαρντ του Πανεπιστημίου Σίτι στο Λονδίνο.
Η ροή των φωτονίων από τον πυρήνα προς την εξωτερική επιφάνεια του Ηλιου, σε απόσταση περίπου 700.000 χλμ., θα διαρκούσε λιγότερο από 3 δευτερόλεπτα εάν ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Ωστόσο η ροή εμποδίζεται συνεχώς από συγκρούσεις επειδή ο Ηλιος είναι υπερβολικά πυκνός κοντά στην καρδιά του. Τα φωτόνια ταξιδεύουν μόνον ένα κλάσμα του εκατοστού ανάμεσα στις συγκρούσεις με αποτέλεσμα η πορεία τους να επιβραδύνεται αφάνταστα. «Σε γενικές γραμμές, τα φωτόνια χρειάζονται 170.000 χρόνια για να βγουν από το εσωτερικό» λέει η κυρία Χάρα.

Δύση στο κεφάλι μου
5.30 μ.μ. Ο κόσμος έχει στρίψει από την ώρα που σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Τώρα το φως έχει πέσει και οι κατασταλτικές πρωτεΐνες του κιρκαδικού ρολογιού μου, κυρίως η Per και η Cry, φθάνουν στο απόγειό τους. Οι πρωτεΐνες αυτές αρχίζουν να καταστέλλουν την παραγωγή των Clock, Npas και Bmal, που είναι τόσο ενεργές κατά τη διάρκεια της ημέρας, και να προετοιμάζουν το σώμα μου για την ολοκλήρωση μιας ακόμη πλήρους περιστροφής της Γης. Βαθιά μέσα στον εγκέφαλό μου ο υπερχιασματικός πυρήνας (SCN) παίρνει αυτή την πληροφορία από το βιολογικό ρολόι και τη μεταδίδει στην επίφυση, η οποία εκκρίνει μελατονίνη. Η ορμόνη αυτή λέει στα κύτταρα και στα όργανα του σώματός μου ότι φθάνει η νύχτα. Αρχίζω να νιώθω κουρασμένος.

Περπατώντας στα σύννεφα
6.30 μ.μ. Περνάω τον δρόμο πηγαίνοντας προς το μετρό και αναρωτιέμαι γιατί το έδαφος φαίνεται τόσο στέρεο όταν ξέρω ότι η ύλη είναι στην πραγματικότητα κατά 99,9999999999999% άδειος χώρος. Ο θετικά φορτισμένος πυρήνας ενός ατόμου, στον οποίο βρίσκεται σχεδόν όλη η μάζα του, έχει ακτίνα 10 -15 (ΤΟ -15 ΕΚΘΕΤΗΣ) μ., ενώ ολόκληρο το άτομο έχει διάμετρο 10 -10 (το -10 ΕΚΘΕΤΗΣ) μ. Ο Πίτερ Κόβενι του University College του Λονδίνου εξηγεί ότι ο «άδειος χώρος» των ατόμων αν και δεν περιέχει μάζα φέρει το αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο των ηλεκτρονίων που βρίσκονται μέσα σε κάθε άτομο. Το αρνητικό φορτίο των ατόμων που υπάρχουν στον δρόμο ασκεί μια αρνητική δύναμη άπωσης στο αρνητικό φορτίο των ατόμων που βρίσκονται στις σόλες των παπουτσιών μου. «Το γεγονός ότι δεν πέφτετε μέσα στο έδαφος μαρτυρεί την απίστευτη δύναμη των διατομικών δυνάμεων» λέει ο κ. Κόβενι.
 
Κοσμική σούπα
8 μ.μ. Ετοιμάζω ένα μπολ σούπα για βραδινό και προσέχω ότι τα κρουτόν έχουν την τάση να συγκεντρώνονται το ένα κοντά στο άλλο, διευκολύνοντάς με να τα φάω. Το φαινόμενο αποκαλείται «φαινόμενο των Cheerios» και ισχύει για οτιδήποτε επιπλέει, από τις φυσαλίδες της μπίρας ως το ομώνυμο δημητριακό. Μια ανασκόπηση όλων των μελετών που έχουν γραφτεί για αυτό το θέμα έγινε το 2005 από τον Ντόμινικ Βέλα, ο οποίος σήμερα εργάζεται στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και τον Λακσμιναραγιάναν Μαχαντεβάν του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Στον κ. Μαχαντεβάν αρέσει πολύ να εφαρμόζει τα μαθηματικά στην καθημερινή ζωή, από εξισώσεις που περιγράφουν το σχέδιο ενός κοστουμιού ως το τι συμβαίνει όταν η μπογιά στεγνώνει.
Οπως φαίνεται, τα κρουτόν, όπως και τα Cheerios, παρεμβάλλονται στις δυνάμεις συνοχής μεταξύ των μορίων στην επιφάνεια του υγρού. Στην περίπτωση των Cheerios τα «Ο» δημιουργούν μικροσκοπικές αρνητικές πιέσεις στην επιφάνεια του γάλακτος, οι οποίες τα κάνουν να κινούνται το ένα προς το άλλο. Επίσης τείνουν να συγκεντρώνονται προς τις άκρες ενός καθαρού μπολ επειδή τα μόρια του γάλακτος έλκονται περισσότερο από τα μόρια της επιφάνειας του μπολ απ' ό,τι από τα άλλα μόρια του γάλακτος. Η επιπλέον έλξη τραβάει τα Cheerios προς την πλευρά του μπολ.
Η σούπα μου μου λέει ότι θύλακοι πλεονάζουσας έλξης μπορούν να εμφανιστούν ακόμη και όταν οι δυνάμεις ανάμεσα στα σωματίδια είναι ίδιες προς όλες τις κατευθύνσεις, «κάτι το οποίο δεν είναι προφανές για όλους» λέει ο Αρσάντ Κουντρόλι του Πανεπιστημίου Κλαρκ στο Γούστερ της Μασαχουσέτης. Οι γαλαξίες συγκεντρώνονται σε σμήνη με έναν ανάλογο μηχανισμό μέσω της επίδρασης της βαρύτητας. Μου προκαλεί δέος όταν σκέφτομαι ότι ο κόσμος είναι κάπως σαν το μπολ με τη σούπα μου.

Ο άρρωστος νεροχύτης μου
8.20 μ.μ. Πλένω το μπολ της σούπας και ανατριχιάζω καθώς θυμάμαι μια μελέτη που έδειξε ότι περίπου 100 εκατομμύρια βακτήρια κρύβονται σε ένα μέσο σφουγγάρι για τα πιάτα. Πολλά από αυτά προέρχονται από τα κόπρανα. Για την ακρίβεια υπάρχουν περισσότερα βακτήρια των κοπράνων _ όπως το Escerichia coli και το Klebsiella _ στον νεροχύτη μου απ' ό,τι στη λεκάνη της τουαλέτας, αφότου τραβήξω το καζανάκι. «Ισως για αυτό οι σκύλοι πίνουν νερό από την τουαλέτα» λέει αστειευόμενος ο Τσακ Τζέρμπα του Πανεπιστημίου της Αριζόνας στην Τουσόν.
Υπαίτια για αυτό είναι κυρίως βακτήρια τα οποία προέρχονται από το ωμό κρέας. «Τα βακτήρια αυτά έρχονται μέσω των τροφίμων και στη συνέχεια πολλαπλασιάζονται στο βρεγμένο και υγρό περιβάλλον της κουζίνας» λέει ο κ. Τζέρμπα. Ο νεροχύτης μου έχει επάνω του τα απόλυτα οικιακά βιολογικά όπλα. «Το αντικείμενο με τα περισσότερα βακτήρια στο σπίτι είναι το σφουγγάρι της κουζίνας ή το σφουγγάρι για τα πιάτα».
Ο κ. Τζέρμπα με συμβουλεύει να κάνω γενναιόδωρη χρήση χλωρίνης.
Αόρατες γκάφες
8.40 μ.μ. Καθώς βάζω να δω σε DVD το «Αποκάλυψη τώρα» θυμάμαι ότι ένας φίλος μου είχε πει ότι το αριστούργημα του Φράνσις Φορντ Κόπολα για τον πόλεμο του Βιετνάμ έχει περισσότερα λάθη ασυνέπειας από κάθε άλλη ταινία που έχει δει. Εγώ, αν και προσπαθώ, δεν βλέπω κανένα. Γιατί;
Αυτό αποτελεί ένα κατ' εξοχήν παράδειγμα της «τύφλωσης αλλαγής», σύμφωνα με τονΝταν Σίμονς του Πανεπιστημίου του Ιλινόις στην Ουρμπάνα-Σαμπέιν και έναν εκ των συγγραφέων του βιβλίου «Ο αόρατος γορίλας». «Πολλοί άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι παρατηρούν κανονικά τέτοιου είδους λάθη» λέει «στην πραγματικότητα όμως παρατηρούμε ελάχιστα από αυτά».
Ο κ. Σίμονς έχει συγκεντρώσει εντυπωσιακά στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να κοιτάζουμε κάτι χωρίς να το βλέπουμε. Σε ένα πείραμα που έκανε με τον Ντάνιελ Λέβιν του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ στο Νάσβιλ του Τενεσί, ένας ξένος ζητούσε από περαστικούς στο campus του πανεπιστημίου να του δώσουν πληροφορίες για να πάει σε ένα σημείο. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης δύο άνδρες που κουβαλούσαν μια ξύλινη πόρτα περνούσαν ανάμεσα από τους δύο συνομιλητές. Οι μισοί από όσους «δοκιμάστηκαν» στο πείραμα δεν παρατήρησαν ότι αφού έφευγε η πόρτα ο ξένος είχε αντικατασταθεί από κάποιον άλλο με διαφορετικά ρούχα, ύψος και σωματική διάπλαση.
Η τύφλωσή μου στην αλλαγή οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να συλλάβω και να θυμηθώ όλες τις λεπτομέρειες. Πολλές γκάφες σε ταινίες είναι λάθη ασυνέπειας στα οποία αντικείμενα μιας σκηνής εξαφανίζονται, μετακινούνται ή αλλάζουν χρώμα στο επόμενο πλάνο. Στην περίπτωση του «Αποκάλυψη τώρα» η περιορισμένη οπτική μνήμη μου είτε δεν συγκράτησε αρκετές λεπτομέρειες ανάμεσα στις σκηνές ώστε να αποκαλυφθούν οι γκάφες, είτε δεν τις κατέγραψε εξ αρχής, είτε απλώς δεν τις συνέκρινε.

Λογοκρισία στο διάβασμα
11.20 μ.μ. Πηγαίνοντας στο κρεβάτι παίρνω να διαβάσω ένα παλαιό τεύχος του «New Scientist» στο πλαίσιο της έρευνάς μου για αυτό το άρθρο. Νομίζω ότι και τα δύο μάτια μου εστιάζουν στο ίδιο σημείο του κειμένου, όμως στην πραγματικότητα το δεξί και το αριστερό μάτι μου συχνά εστιάζουν σε διαφορετικά σημεία των λέξεων, σύμφωνα με τονΣάιμον Λάιβσεντζ του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον της Βρετανίας, ο οποίος έχει διεξαγάγει εξελιγμένες μελέτες για την ανίχνευση των κινήσεων των οφθαλμών. Και αν και νομίζω ότι τα μάτια μου κινούνται ομαλά κατά μήκος του κειμένου, αυτό αποτελεί ψευδαίσθηση όπως λέει: «Οταν διαβάζετε πραγματοποιείτε μια σειρά από σταθερές,προσηλωμένες ματιές που αλληλοδιαδέχονται κάποιες γρήγορες κινήσεις των ματιών οι οποίες ονομάζονται σακκαδικές κινήσεις».
Κατά τη διάρκεια μιας σακκαδικής κίνησης οι βολβοί των ματιών μου περιστρέφονται κατά 2 ως 5 μοίρες για ένα διάστημα 30 ως 50 χιλιοστών του δευτερολέπτου. Οι προσηλωμένες ματιές που χρησιμοποιώ για να διαβάσω διαρκούν ως και 250 χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Ο εγκέφαλός μου καταστέλλει την ενοχλητική θολούρα των λέξεων κατά τη διάρκεια μιας σακκαδικής κίνησης συλλέγοντας οπτικές πληροφορίες μόνον στην αρχή και στο τέλος της. Στη συνέχεια ενώνει αυτά τα «ενσταντανέ» ώστε να μου δώσει την αίσθηση μιας «ομαλής» ροής λέξεων τις οποίες μεταφέρει στο σύστημα γλωσσικής επεξεργασίας μέσω του οπτικού φλοιού στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

Αόρατη μύτη
11.40 μ.μ. Το «κόψιμο και το ράψιμο» της όρασής μου δεν είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο εγκέφαλός μου με ξεγελά ενώ διαβάζω στο κρεβάτι. Αν και έχω δύο μάτια, και επομένως δύο απόψεις της σελίδας, εγώ συλλαμβάνω έναν κόσμο. Για να επιτύχει αυτή την κυκλώπεια όραση το οπτικό σύστημά μου πρέπει να συντονίζει την εισροή δεδομένων από τους δύο οφθαλμικούς βολβούς συστηματικά και με ακρίβεια και στη συνέχεια να την επεξεργάζεται, λέει ο Μαρκ Τσανγκίζι, διευθυντής του τμήματος Ανθρώπινης Γνώσης της 2AI Labs στο Μπόιζ του Αϊντάχο και συγγραφέας του βιβλίου «Vision Revolution».
Αυτό είναι εύκολο να το διερευνήσω. Κλείνω το ένα μάτι και βλέπω ότι η μύτη μου μόνο καταλαμβάνει σημαντικό τμήμα της οπτικής μου άποψης. Οταν ανοίγω ξανά το άλλο μάτι η μύτη μου έχει γίνει διάφανη. Μπορώ να βλέπω τον κόσμο πέρα από αυτήν, σαν η ίδια να μην υπάρχει. Στην πραγματικότητα, λέει ο κ. Τσανγκίζι, βλέπω επίσης το μέλλον. Από τη στιγμή που το φως φθάνει στα μάτια μου χρειάζεται ένα δέκατο του δευτερολέπτου ώσπου να το συλλάβει ο εγκέφαλος. «Ο εγκέφαλός σας στην πραγματικότητα δημιουργεί μια αντίληψη του πώς θα φαίνεται ο κόσμος σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Δεν βλέπετε την πραγματικότητα αλλά μια κατασκευή, η οποία εξελίχθηκε για να σας βοηθήσει να επιβιώσετε».

Μοριακές μηχανές σηκώνουν το κουτάλι
11.45 μ.μ. Καθώς ανασηκώνομαι στο κρεβάτι και ανακατεύω το βραδινό κακάο μου, στρατιές μικροσκοπικών μηχανών παίρνουν μπρος μέσα στο σώμα μου. Οι μηχανές είναι μια οικογένεια πρωτεΐνών-κινητήρων που λέγονται μυοσίνες και μετατρέπουν τη χημική ενέργεια σε κίνηση. Μέσα στα νεύρα μου, για παράδειγμα, η μυοσίνη V περπατάει με δύο «πόδια» σε μονοπάτια που λέγονται ινίδια ακτίνης, αν και τα βήματά της των 74 νανομέτρων είναι λιγότερο από το ένα δέκατο του εκατομμυρίου των δικών μου.
Στους μυς μου η μυοσίνη II σχηματίζει ινίδια των περίπου 300 μορίων τα οποία επίσης περπατούν, σαν σαρανταποδαρούσες, στα ινίδια ακτίνης μου για να κάνουν τους μυς μου να συσπαστούν. Κάθε μόριο μυοσίνης μπορεί να αναπτύξει με αυτόν τον τρόπο δύναμη περίπου δύο piconewton, σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Κρος του Πανεπιστημίου του Γουόρικ της Βρετανίας. «Το να σηκώσετε ένα κουτάλι των 40 γραμμαρίων σημαίνει ότι μέσα στο μπράτσο σας δύο εκατομμύρια επιπλέον μόρια μυοσίνης εργάζονται ως ομάδα»λέει. Πολλές ακόμη μοριακές μηχανές συμμετέχουν στη σοβαρή δουλειά του να με κρατούν ζωντανό, στο να ανοίγω και να κλείνω τα μάτια μου, στο να διαστέλλονται οι ίριδές τους, στο να με βοηθήσουν να ακούω συλλαμβάνοντας την κίνηση τριχωτών κυττάρων στο έσω ους μου και, καθώς χασμουριέμαι, στο να βγάλω τον αέρα από τις κυψελίδες μου και να κινήσω τις φωνητικές μου χορδές για να παραγάγω έναν στεναγμό ικανοποίησης.

Μυστηριώδες χασμουρητό
11.55 μ.μ. Αμέσως μετά το χασμουρητό μου και προτού αποκοιμηθώ θυμάμαι ότι υπάρχουν ένα σωρό θεωρίες που επιδιώκουν να εξηγήσουν γιατί χασμουριέμαι. Σε αυτές περιλαμβάνεται ο δροσισμός του εγκεφάλου, η βελτίωση της προσοχής, επειδή η διαδικασία αυτή μας βοηθάει να εισπνεύσουμε περισσότερο οξυγόνο, ο συγχρονισμός της διάθεσής μας με τους άλλους. Μια άλλη πρόταση είναι ότι η αποκάλυψη των δοντιών καθώς χασμουριόμαστε εξελίχθηκε ως τρόπος προστασίας από αρπακτικά που έχουν την πρόθεση να επιτεθούν σε έναν νυσταγμένο εχθρό. Υπάρχουν πολλές ακόμη.

Κανένας δεν είναι βέβαιος ποια εξήγηση ή ποιος συνδυασμός εξηγήσεων είναι ο σωστός. Κλείνω τα μάτια ικανοποιημένος με το γεγονός ότι η βαθύτερη κατανόηση της καθημερινότητάς μου δεν μειώνει το νόημα της ζωής μου, αλλά αντιθέτως ενισχύει την αίσθηση του δέους μου.