Μπορούμε να γίνουμε σούπερ ήρωες;

Πηγή: Καθημερινή

Επιστήμονες «απαντούν» στις υπερδυνάμεις των ηρώων στα κόμικς επιστημονικής φαντασίας. 

 

Όταν οι δημιουργοί των κόμικς επιστημονικής φαντασίας έπλαθαν τους χαρακτήρες των σούπερ-ηρώων τους, μάλλον δεν είχαν κατά νου ότι, κάποια μέρα η επιστήμη θα «ξεπεράσει» τη φαντασία τους, όχι μόνο καταφέρνοντας να εξηγήσει τις υπερδυνάμεις των υπερφυσικών πλασμάτων τους, αλλά πολύ περισσότερο να κάνει πραγματικότητα κάποιες ιδιότητές τους!

Ο Superman (Σούπερμαν) σταματάει τρένα, τρέχει γρηγορότερα από μία σφαίρα, μπορεί να σηκώσει φορτηγά με το ένα χέρι ή να πηδήξει μ' ένα σάλτο πάνω από έναν ουρανοξύστη… Ο Spiderman (Σπάιντερμαν) περπατάει σε τοίχους και ταβάνια με το κεφάλι ανάποδα, η Catwoman (Κάτγουμαν) μεταμορφώνεται σε μια δυναμική γυναίκα, με φοβερές ακροβατικές ικανότητες, ανεπτυγμένες αισθήσεις και αντανακλαστικά, η Suzan Storm (Σούζαν Στορμ), του δημοφιλούς κόμικ «Φανταστικοί 4» («Fantastic Four») γίνεται αόρατη, χάρη στις δυνάμεις που απέκτησε, όταν «χτυπήθηκε» από την κοσμική ακτινοβολία.

Οι υπερδυνάμεις αυτών των σούπερ ηρώων - και πολλών ακόμη - που εμφανίζονται στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, προκαλούν δέος και θαυμασμό στους κοινούς ανθρώπους, που θεωρούν τα επιτεύγματά τους ακατόρθωτα, τους καθιστούν δημοφιλείς και τις περιπέτειές τους συναρπαστικές. Ωστόσο, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η πιο συναρπαστική ταινία επιστημονικής φαντασίας δεν παίζεται στο σινεμά, αλλά στα ερευνητικά εργαστήρια και δεν γράφεται από σεναριογράφους, αλλά από τους ίδιους.

Ποιος δεν θα ήθελε με μόνο μία σκέψη του να λύσει οποιοδήποτε πρόβλημα του παρουσιάζεται, όπως ο Dr. Manhattan (Δρ. Μανχάταν), ο πλέον παντοδύναμος υπερήρωας, που μπορεί να αναδιοργανώσει ολόκληρο το σύμπαν στη στιγμή;

Έξι επιστήμονες, διαφορετικών ειδικοτήτων, οι νικητές του διαγωνισμού Famelab (Φέιμλαμπ) του Βρετανικού Συμβουλίου, δίνουν απαντήσεις στα «θαύματα» του Χόλιγουντ και των κόμικς, και εξηγούν τα «ακατόρθωτα» των σούπερ ηρώων, τα οποία είναι τελικά πιο κοντά στην πραγματικότητα, από ό,τι νομίζουμε.

Μάλιστα, διαβεβαιώνουν ότι, οι επιστήμονες του 21ου αιώνα παρατηρούν στα εργαστήριά τους δυνάμεις που είναι κατά πολύ ισχυρότερες από αυτές όλων των υπερηρώων μαζί! Θα είμαστε τελικά κοινωνοί της επόμενης γενιάς των σούπερ ηρώων;

Μπορώ να κάνω το σάλτο του Superman…

Σε κάθε τεύχος του Superman, ο υπερήρωας εμφανίζεται να πηδάει μ' ένα σάλτο πάνω από έναν τεράστιο ουρανοξύστη, με περισσότερους από 40 ορόφους, δηλαδή περίπου 200 μέτρα ύψος. Είναι δυνατό ένας άνθρωπος να κάνει το ίδιο και πόση δύναμη θα χρειαζόταν;

Σύμφωνα με την απλή φυσική του γυμνασίου, η δύναμη που βάζει ένας άνθρωπος για να σταθεί όρθιος, είναι ίση με το βάρος του, ενώ εάν επιχειρήσει ένα επιτόπιο άλμα, θα μπορέσει να πηδήξει μέχρι ένα μέτρο, βάζοντας στην περίπτωση αυτή δύναμη 70% μεγαλύτερη του βάρους του. Ο Superman δείχνει να έχει μία φυσιολογική σωματική διάπλαση και το βάρος του δεν φαίνεται να ξεπερνά τα 100 κιλά, άρα σε κάθε του άλμα θα χρειαζόταν δύναμη ίση με 170 κιλά.

»Με βάση το νόμο της μηχανικής ενέργειας για να φτάσει κάποιος μ' ένα άλμα σε ύψος 200 μέτρων θα πρέπει να εκτοξευτεί από το έδαφος με ταχύτητα περίπου 230 χιλιόμετρα ανά ώρα, που δύσκολα πιάνουν ακόμη και τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα. Ακόμη δυσκολότερο, να φτάσει την ταχύτητα αυτή μέσα στο 1/4 του δευτερολέπτου - είναι ο χρόνος από τη στιγμή που αρχίζει να βάζει δύναμη, μέχρι τα πόδια του να ξεκολλήσουν από το έδαφος. Σύμφωνα μ' έναν δεύτερο νόμο, του Νεύτωνα, ο Superman για να κάνει ένα άλμα με τέτοια επιτάχυνση πρέπει να βάλει μια δύναμη που ισοδυναμεί με βάρος δυόμισι τόνων», εξηγεί ο Χημικός Μηχανικός και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος», Νίκος Παπαδημητρίου.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο Superman θα έπρεπε να ζυγίζει περίπου 1,5 τόνο, ώστε να είναι σε θέση να βάλει τόση δύναμη. Αλλά, είπαμε ότι δεν δείχνει να ζυγίζει πάνω από 100 κιλά. Η κρυμμένη υπερδύναμη του Superman βρίσκεται στο γεγονός ότι, το βάρος μας, μπορεί να είναι σχετικό…

Όπως κάθε αντικείμενο, έτσι και το ανθρώπινο σώμα είναι φτιαγμένο από κάποιο υλικό, που λέγεται μάζα, η οποία είναι ίδια, είτε βρισκόμαστε στη Γη, είτε στη Σελήνη. Ωστόσο, όταν ανεβαίνουμε σε μια ζυγαριά δεν μετράμε πραγματικά τη μάζα αλλά το βάρος μας, δηλαδή τη δύναμη που ασκεί η Γη σε κάθε αντικείμενο που βρίσκεται πάνω της. Δύο οποιαδήποτε αντικείμενα που έχουν μάζα ασκούν μια δύναμη το ένα στο άλλο. Εκείνο που διαπίστωσε ο Νεύτωνας, όταν τού έπεσε το μήλο στο κεφάλι είναι ότι, αυτή η δύναμη είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερες είναι οι μάζες των δύο αντικειμένων, δηλαδή της Γης και του Superman στην περίπτωσή μας.

»Ας υποθέσουμε ότι, μπορούμε να κάνουμε διαπλανητικά ταξίδια, πηγαίνοντας από τον έναν πλανήτη στον άλλο. Σε όποιον πλανήτη κι αν βρισκόμαστε, η μάζα μας θα είναι ίδια, θα είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ποσότητα υλικού. Ωστόσο, η μάζα του κάθε πλανήτη δεν είναι ίδια, άρα σε κάθε πλανήτη εμείς θα έχουμε διαφορετικό βάρος. Για παράδειγμα, η μάζα της Σελήνης είναι περίπου 6 φορές μικρότερη από της Γης. Έτσι, το βάρος μας στη Σελήνη είναι 6 φορές μικρότερο. Ένας άνθρωπος που στη Γη ζυγίζει 80 κιλά, στη Σελήνη θα ζυγίζει μόλις 14! Ωστόσο, καθένας από εμάς που έχει μεγαλώσει στη Γη είναι συνηθισμένος και διαθέτει την απαιτούμενη σωματική δύναμη για να σηκώνει το βάρος του στη Γη (ας πούμε τα 80 κιλά). Όταν, λοιπόν, μετακομίσει στη Σελήνη, το βάρος των 14 κιλών θα τού φαίνεται παιχνιδάκι» αναφέρει ο κ. Παπαδημητρίου.

Πράγματι, οι αστροναύτες του Apollo 11 (Απόλο 11), που πάτησαν πρώτοι στη Σελήνη, ήταν σε θέση να κάνουν άλματα έξι φορές μεγαλύτερα από ό,τι στη Γη. Κι αν οι 40 όροφοι ακούγονται υπερβολικοί, άνετα ένας αστροναύτης στη Σελήνη θα μπορούσε να πηδήξει πάνω από ένα κτίριο δύο ορόφων. Άρα, για τους υποθετικούς κατοίκους της Σελήνης, αυτός ο αστροναύτης θα ήταν ένας Superman, ένας υπερήρωας.

«Η εξήγηση, λοιπόν, είναι απλή», σημειώνει ο κ. Παπαδημητρίου και συνεχίζει: «Ο πλανήτης Krypton (Κρύπτον), όπου γεννήθηκε ο Superman, έχει μεγαλύτερη μάζα από τη Γη. Έτσι, ο Superman μαθημένος και δυναμωμένος σ' έναν πλανήτη, όπου χρειάζεσαι τεράστια δύναμη για να σηκώσεις το βάρος σου, έρχεται στη Γη κι εκεί όλα τού φαίνονται παιχνιδάκι».

Αλλά πόσο μεγαλύτερη μάζα πρέπει να έχει ο πλανήτης Krypton από τη Γη; Είπαμε ότι ο Superman, που ζυγίζει 100 κιλά στη Γη, θα πρέπει να είναι συνηθισμένος να σηκώνει το βάρος του ακόμα κι αν ζυγίζει ενάμισι τόνο (1.500 κιλά). Αυτό σημαίνει ότι ο πλανήτης Krypton πρέπει να έχει 15 φορές μεγαλύτερη μάζα από τη Γη. Και αν υποθέσουμε ότι ο Krypton έχει περίπου το ίδιο μέγεθος (όγκο) με τη Γη, θα πρέπει το υλικό, από το οποίο είναι φτιαγμένος, να είναι 15 φορές πιο συμπαγές από ό,τι το υλικό της Γης. Στη γλώσσα της Φυσικής, αυτό σημαίνει ότι ο Krypton έχει 15 φορές μεγαλύτερη πυκνότητα από τη Γη.

Δηλαδή, υπάρχει ο πλανήτης Krypton; Στα πρώτα επεισόδια του Superman, κάπου λέγεται ότι ο πλανήτης Krypton βρίσκεται τρία εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Για τους συγγραφείς του Superman (Jerry Siegel και Joe Shuster), στις αρχές της δεκαετίας του '40, ήταν αδιανόητο ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να μάθει τι γίνεται σε τέτοιες αποστάσεις από τη Γη. Κι όμως!

»Αυτό που πριν από μερικά χρόνια ήταν επιστημονική φαντασία, σήμερα είναι πραγματικότητα. Οι σημερινοί αστροφυσικοί, με τη βοήθεια υπερσύγχρονων τηλεσκοπίων, μπορούν να μελετήσουν ουράνια σώματα που βρίσκονται σε αποστάσεις έως και 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, δηλαδή πολύ μακρύτερα από ότι μπορούσαν να φανταστούν οι δημιουργοί του Superman» λέει.

Και ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ο πλανήτης Krypton υπάρχει; Ότι μπορεί κάποια στιγμή να συναντήσουμε τον Superman; «Κανείς δεν ξέρει. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι η επιστημονική φαντασία φαίνεται πολύ μικρή μπροστά στις σύγχρονες ανακαλύψεις της Επιστήμης», καταλήγει ο κ.Παπαδημητρίου.

Τώρα θα γίνω αόρατη, σαν τη Suzan Storm!

Ένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς, οι «Φανταστικοί 4», έγινε δύο φορές ταινία στο σινεμά, ενώ κυκλοφόρησαν παιδικές σειρές και βιντεοπαιχνίδια με τους ήρωές του. Οι «Φανταστικοί 4» βρέθηκαν κάποια στιγμή απροστάτευτοι στο διάστημα, μέσα σε μία κοσμική καταιγίδα, με αποτέλεσμα να τους «βομβαρδίσει» κοσμική ακτινοβολία και να αποκτήσουν υπερδυνάμεις. Η πιο γοητευτική φιγούρα από τους τέσσερις είναι η Αόρατη Γυναίκα, που καταφέρνει να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Η Αννα Χριστοδούλου, φοιτήτρια Φυσικής, υποστηρίζει ότι, για να κατανοήσουμε την «ικανότητα» αυτή, αρκεί να αντιληφθούμε τον τρόπο, με τον οποίο βλέπουμε.

»Βλέπουμε χάρη στο φως, το οποίο φεύγει από τον ήλιο ή τις λάμπες, πέφτει σε διάφορα αντικείμενα, σκεδάζεται σε διάφορες γωνίες και φτάνει στα μάτια μας. Αν, όμως, ξεγελάσουμε το φως, τότε ξεγελάμε και τα μάτια μας και μπορούμε να κάνουμε κάτι αόρατο», λέει.

Αυτό μπορεί να γίνει εφικτό με τα «μετά-υλικά», μία κατηγορία υλικών, που ακόμη βρίσκονται σε πειραματικό στάδιο. Είναι κράματα και συνδυασμοί υλικών, όπως πυρίτιο, ασήμι, χαλκός και υαλοβάμβακας, τα οποία, εάν χρησιμοποιηθούν με κατάλληλο συνδυασμό και γεωμετρία, επιτρέπουν στις ακτίνες του φωτός να «αγνοήσουν» τη διάταξη των μετά-υλικών, και άρα, να μην μας βλέπει κανείς, αν στεκόμαστε πάνω της.

Πάντως, σύμφωνα με την κ. Χριστοδούλου, με τη συγκεκριμένη μέθοδο γινόμαστε αόρατοι, μόνο αν μας κοιτούν μέσα από συγκεκριμένα φίλτρα και παραμένουμε ακίνητοι, ώστε να μην χαλάσει η γεωμετρία.

Μία ακόμη μέθοδος στηρίζεται σ' αυτή της τεχνολογίας των αεροσκαφών stealth, που παραμένουν αόρατα από τα ραντάρ, καθώς είναι κατασκευασμένα από ένα υλικό με «περίεργες» γωνίες και ιδιότητες, που καταφέρνουν να αντανακλούν τα ραδιοκύματα (ακτινοβολίες).

Η φύση προσφέρει μία ακόμη λύση: την τέχνη του καμουφλάζ, που χρησιμοποιεί άριστα ο χαμαιλέοντας, παίρνοντας την ίδια απόχρωση με το περιβάλλον, στο οποίο βρίσκεται. «Φανταστείτε ένα πουκάμισο που έχει πάνω του ενσωματωμένες κάμερες. Οι κάμερες τραβάνε την εικόνα που υπάρχει γύρω μας και την προβάλλουν πάνω στο πουκάμισο. Οπότε, όποιος το φοράει γίνεται αόρατος, γιατί οι υπόλοιποι βλέπουν τι υπάρχει πίσω του, λες και το σώμα του δεν υπάρχει», λέει η κ.Χριστοδούλου.

Στολή του Spiderman με νανοϋλικά

Μπορεί οι κοινοί άνθρωποι να μην έχουν την ικανότητα να περπατήσουν σε τοίχους και ταβάνια με το κεφάλι ανάποδα, όπως ο Spiderman, ωστόσο, θα μπορούσαν να το κάνουν, εάν φορούσαν τη στολή του. Μία τέτοια εφεύρεση θα «έλυνε» τα χέρια σε πολλούς επαγγελματίες και μη, που πρέπει να σκαρφαλώνουν σε τοίχους, όπως καθαριστές τζαμιών σε ουρανοξύστες, ορειβάτες - αναρριχητές κ.ά.

Στα νανοεργαστήρια, οι επιστήμονες αναζητούν τη «συνταγή» με την κατάλληλη σύνθεση υλικών, παρατηρώντας στο ζωικό βασίλειο τους στενότερους συγγενείς του ανθρώπου- αράχνη, δηλαδή τις ίδιες τις αράχνες, αλλά και άλλα είδη που παρουσιάζουν την ίδια ευελιξία και ικανότητα, όπως οι σαύρες «γκέκο», τα γνωστά «σαμιαμίδια». Τα δύο αυτά είδη εφαρμόζουν την ίδια τεχνική μ' αυτή του Spiderman και στηρίζονται στους ίδιους φυσικούς νόμους, όταν πρόκειται να λάβουν μέρος σε επικίνδυνες αναρριχητικές αποστολές.

Και ποιά είναι αυτή η τεχνική; Κοιτάζοντας κάποιος σ' ένα απλό μικροσκόπιο τα πόδια μιας σαύρας γκέκο, θα διακρίνει επάνω τους εκατοντάδες πτυχώσεις. Αν κοιτάξει ακόμα πιο κοντά, μ' ένα πιο ισχυρό μικροσκόπιο, θα διαπιστώσει ότι, σε κάθε πτύχωση υπάρχουν εκατομμύρια δεσμίδες, που αποτελούνται από πολύ μικρά τριχίδια, τόσο μικρά που μπορεί κανείς να τα υπολογίσει μόνο στη νανοκλίμακα.

Στον κόσμο αυτό, τα νανοσωματίδια είναι ένα δισ. φορές μικρότερα του μέτρου και η ύλη εμφανίζει νέες ιδιότητες.

»Σ' αυτές ακριβώς τις ιδιότητες οφείλεται και η ικανότητα μιας σαύρας, μιας αράχνης και άρα και του Spiderman να περπατάνε σε τοίχους», εξηγεί η διδάκτορας νανοτεχνολογίας, Εύα Καραταΐρη.

Γιατί όμως τα πόδια της σαύρας κολλάνε και ξεκολλάνε εύκολα σε λείες ή τραχιές επιφάνειες, και μάλιστα τόσο γρήγορα, ώστε μια σαύρα γκέκο να ανασηκώνει και να ξαναπατάει κάθε πόδι της μέχρι και 20 φορές σ' ένα δευτερόλεπτο;

»Στο νανόκοσμο κυριαρχούν δυνάμεις με την ονομασία Van Der Waals. Εξαιτίας των δυνάμεων αυτών τα υλικά και τα αντικείμενα στο νανόκοσμο εύκολα κολλάνε και ξεκολλάνε μεταξύ τους. Οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν και στο δικό μας κόσμο, αλλά για να μπορέσουμε να τις αντιληφθούμε, πρέπει οι δύο επιφάνειες που έρχονται σε επαφή να έχουν νανο-διαστάσεις, αλλιώς κανείς δεν τις προσέχει. Για παράδειγμα, αν ακουμπήσουμε το χέρι μας στον τοίχο, τότε θα αναπτυχθούν δυνάμεις Van der Waals ανάμεσα στο χέρι μας και τον τοίχο, αλλά δεν θα κολλήσει πάνω του. Το χέρι μας έχει πολύ μεγάλη επιφάνεια. Αντίθετα στο πόδι μιας σαύρα ή μιας αράχνης κάθε νανοτριχίδιο έχει εκατομμύρια φορές μικρότερη επιφάνεια. Και αν μια σαύρα κολλήσει ταυτόχρονα όλα της τα νανοτριχίδια σε έναν τοίχο, τότε θα μπορούσε να σηκώσει βάρος μέχρι 130 κιλά. Ο Spiderman ζυγίζει πολύ λιγότερο», λέει η κ.Καραταΐρη.

Τι τρέχει με το DNA της φοβερής Catwoman;

Στο Batman No 2 (Μπάτμαν Νο 2), η γραμματέας του κακού δημάρχου της Γκόθαμ Σίτι κρυφακούει τα μυστικά σχέδια του αφεντικού της. Όταν αυτός το μαθαίνει, τη ρίχνει κάτω από το παράθυρο. Εκεί, πεσμένη στο παγωμένο χιόνι, θα της συμβεί κάτι και θα προκύψει η θηλυκή υπερ-ήρωας.

Τι συνέβη την παγωμένη εκείνη νύχτα; Μετάλλαξη του DNA, στην οποία πολλοί σούπερ-ήρωες οφείλουν την ύπαρξή τους. Το DNA μοιάζει με τις εξωτερικές, στριφογυριστές σκάλες που έχουν κάποιες πολυκατοικίες. Το κάθε σκαλοπάτι του αποτελείται από δύο κομμάτια τα οποία συνδέονται μεταξύ τους σαν δύο κομμάτια παζλ. Υπάρχουν 4 διαφορετικά κομμάτια παζλ στο DNA, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με μία ορισμένη σειρά. Αυτή η σειρά έχει εξαιρετική σημασία, αφού καθορίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε είδους (χρώμα μαλλιών, ματιών κ.α.). Εάν η σειρά αυτή αλλάξει, μπορούν να συμβούν πολλά, ακόμη και να γίνει κάποιος στα καλά του καθουμένου σούπερ-ήρωας.

»Εδώ παίζει ρόλο η 'μετάφραση'. Σύμφωνα με τους βιολόγους, κάθε τρία σκαλοπάτια του DNA 'μεταφράζονται' σ' ένα κομματάκι πρωτεΐνης. Και έτσι κομματάκι-κομματάκι συντίθεται μία πρωτεΐνη. Εάν όμως αλλάξει η σειρά των σκαλοπατιών, αντιλαμβάνεστε πως η πρωτεΐνη που θα φτιαχτεί, θα είναι κάπως διαφορετική. Και η κάπως διαφορετική αυτή πρωτεΐνη μπορεί να κάνει κάπως διαφορετικά πράγματα στον οργανισμό», εξηγεί η απόφοιτη Φυσικής Σχολής, Στέλλα Παπαδάκη.

Χιλιάδες τυχαίες μεταλλάξεις στο DNA, στη διάρκεια χιλιάδων ετών, κληρονομήθηκαν από τους απογόνους του κάθε είδους. Εάν τα αποτελέσματά τους ήταν ευνοϊκά για τον εκάστοτε ζωντανό οργανισμό, στις συνθήκες που ζούσε, τότε αυτός επιβίωνε και αναπαραγόταν, μεταδίδοντας στους απογόνους του το διαφοροποιημένο γενετικό υλικό. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται και …ζούμε εμείς καλά και οι υπερήρωες καλύτερα…

Ο Dr Manhattan αλλάζει τον κόσμο!

Ο Dr Manhattan είναι ένας διαφορετικός υπερήρωας. Είναι ένας φυσικός, που δεν ενδιαφέρεται για κυριαρχία και πλούτο, αλλά για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Στην προσπάθειά του να εξηγήσει τα φυσικά συστήματα, γίνεται παντοδύναμος, όταν βρίσκεται στο λάθος άκρο ενός επιταχυντή που ακυρώνει το «εσωτερικό του πεδίο».

»Δεν υπάρχει ως έννοια ένα τέτοιο πεδίο στη φυσική, υπάρχουν όμως οι ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις, που ευθύνονται για τη συγκράτηση των πρωτονίων στους πυρήνες των ατόμων. Τα πρωτόνια είναι φορτισμένα θετικά, οπότε όταν πλησιάζουν δύο κοντά απωθούνται, όπως τα δύο άκρα ίδιας πολικότητας ενός μαγνήτη. Σε πολύ μικρές αποστάσεις, όμως, εμφανίζει την επίδρασή της η ισχυρή δύναμη, που είναι εκατό φορές πιο ισχυρή από αυτή της ηλεκτρομαγνητικής άπωσης, και τα συγκρατεί μαζί σε έναν πυρήνα. Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να ακυρωθεί αυτή η δύναμη, όπως ακυρώνεται ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα από ένα άλλο αντίθετο, τότε θεωρητικά όλα τα άτομα θα αποσυντίθεντο στα στοιχειώδη σωματίδια από τα οποία απαρτίζονται. Στο κόμικ, η ηλεκτρομαγνητική δύναμη παρέμεινε ανεπηρέαστη κι έτσι, η σκέψη του φυσικού κατάφερε να επιβιώσει και να επανασυναρμολογήσει το σώμα του από όλα τα συστατικά του στοιχεία, αλλά με εξαιρετικά βελτιωμένο τρόπο», εξηγεί ο διδάκτορας Αστροφυσικής, Σταύρος Δημητρακούδης.

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ο Dr Manhattan ανέπτυξε την ικανότητα να μεταχειρίζεται κατά βούληση την ύλη και την ενέργεια του περιβάλλοντός του. Μπορεί να τηλεμεταφέρεται μέσα από το κβαντικό τούνελ, να περνάει μέσα από τοίχους, να προβλέπει το μέλλον κ.ά.

Μιλάω 6.000.000 διαφορετικές γλώσσες

Στην τριλογία του «Πολέμου των Άστρων», το ανθρωποειδές ρομπότ C-3PO, μπορεί να επικοινωνήσει σε πάνω από έξι εκατομμύρια γλώσσες, αλλά επίσης να κατανοήσει επίσημα διπλωματικά πρωτόκολλα και συνήθειες των κατοίκων σε μακρινούς γαλαξίες. Στην «Οδύσσεια του διαστήματος» ο υπολογιστής HAL, εκφράζει συναισθήματα και παίρνει αποφάσεις για την τύχη μιας διαστημικής αποστολής.

Αν και στον κινηματογράφο ρομπότ και υπολογιστές, φαίνεται να έχουν ξεπεράσει τα προβλήματα κατανόησης συναισθημάτων από τις μηχανές, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν είναι ακόμη εφικτό, ωστόσο, η επιστήμη βρίσκεται σε καλό δρόμο.

»Αυτό που κάνει τόσο δύσκολη την υλοποίηση τέτοιων υπολογιστών - ρομπότ, είναι ο συνδυασμός τριών διαφορετικών επιστημονικών πεδίων: αναγνώριση, που σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μεθόδους μηχανικής μάθησης για να εκπαιδεύσουμε τους υπολογιστές μας, συναισθήματα, για τα οποία έχουμε στη διάθεσή μας εμπειρία και γνώση χιλιετιών, και υλοποίηση σε υπολογιστές, πράγμα που σημαίνει πως όλα όσα θεωρούμε δεδομένα όταν κοιτάμε το πρόσωπο ενός ανθρώπου ή ακούμε τη φωνή του, πρέπει να περάσουν μέσα από μια κάμερα ή ένα μικρόφωνο», επισημαίνει ο ερευνητής και μηχανικός υπολογιστών, Κώστας Καρπούζης.

Σε ό,τι αφορά στα συναισθήματα, η πιο δημοφιλής θεωρία, αυτή του Paul Ekman, αναφέρει πως υπάρχουν έξι βασικά συναισθήματα (χαρά, λύπη, έκπληξη, φόβος, απέχθεια, θυμός), τα οποία είναι αναγνωρίσιμα από όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από πολιτισμικό ή κοινωνικό υπόβαθρο.

»Αρκεί να 'εκπαιδεύσουμε' τους υπολογιστές μας να ταξινομούν αυτά που ακούν και βλέπουν σε μια από αυτές τις έξι κατηγορίες. Για να το πετύχουμε αυτό, μπορούμε να μιμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα δέχονται τα ερεθίσματα από τα αισθητήρια όργανα και προσαρμόζονται έτσι ώστε να μπορούν να αναγνωρίζουν αυτά που βλέπει και ακούει ο άνθρωπος. Στην περίπτωσή μας, σύμφωνα με μελέτες ψυχολόγων, τα ερεθίσματα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του προσώπου, δηλαδή η μορφή που παίρνουν τα φρύδια, τα μάτια και το στόμα, και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά της φωνής, όπως η ένταση, η χροιά ή ο ρυθμός με τον οποίο εκφέρονται οι λέξεις», αναφέρει.

Τέλος αξίζει να διαβάσετε και ένα υπέροχο άρθρο με τίτλο "Η Επιστημονική φαντασία ως διαθεματικό διδακτικό εργαλείο που αναδεικνύει τη σχέση ανάμεσα στην επιστήμη, την τέχνη και την κοινωνία. Διδάσκοντας Φυσικές Επιστήμες με τη βοήθεια ταινιών, κόμιξ και τηλεοπτικών σειρών"  από τη σελίδα " Φυσικά ..... Πειραματικά" του συνάδελφου Θοδωρή Πιερράτου.