Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Μαθήματα Φυσικής για τα παιδιά των φίλων μου

Ένα ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου πολλές φορές είναι το πως πρέπει να διδάξω συγκεκριμένες έννοιες ή και το πως πρέπει να διδάξω συγκεκριμένες τάξεις. Προσπαθώ να πω πως σκέφτομαι, ότι δε μπορεί ο τρόπος διδασκαλίας να είναι ίδιος και στη β' γυμνασίου και στην γ' Λυκείου. Οι στόχοι είναι διαφορετικοί. Και αν στο φροντιστήριο πολλές φορές είσαι δεσμευμένος από τις συνθήκες -( ανάγκη για το αποτέλεσμα, ανάγκη για επιτυχία στο διαγώνισμα, ανάγκη για να είναι λυμένες όλες οι ασκήσεις του καθηγητή!!)- και ρίχνεις νερό στο κρασί σου, στο σχολείο δεν υπάρχει δικαιολογία. Δε γίνεται να τελειώνουν τα παιδιά το γυμνάσιο και να μην έχουν παρακολουθήσει και εκτελέσει κάποια πειράματα φυσικής. Δε θεωρώ ότι πρέπει όλα να τα διδάσκονται πειραματικά, αλλά μιλάμε για μια επιστήμη που είναι και πειραματική και που διδάσκεται σχεδόν μόνο θεωρητικά.
Πέρα από τους διδακτικούς στόχους που πρέπει να επιτευχθούν κάθε φορά, στο γυμνάσιο που το παιδί έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με καθαρή Φυσική, πρέπει να υπάρχει σαν πρωταρχικός στόχος να αγαπήσει, να ευχαριστηθεί το μάθημα. Να καταλάβει την αξία του συγκεκριμένου μαθήματος, μιας και συνδέεται άμεσα με φαινόμενα της καθημερινής ζωής.
Με αφορμή τις παραπάνω σκέψεις παρουσιάζω ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, το "Μαθήματα Φυσικής για τα παιδιά των φίλων μου".

Με πρωτοβουλία της Μαρί Κιουρί, μια ομάδα φίλων ανέλαβε να κάνει στα παιδιά τους, ηλικίας περίπου δέκα ετών, μια πρωτότυ­πη πειραματική διδασκαλία για ένα διάστημα δύο ετών (1907-1908). Οι γονείς μοιράστηκαν τις κύριες διδακτικές ενότητες, με βάση ένα μικρό αριθμό μαθημάτων. Έγινε μια πολύ ξεχωριστή προσπάθεια ώστε η διδασκαλία των επιστημονικών θεμάτων να βασίζεται σε πειράματα που θα εκτελούσαν τα ίδια τα παιδιά.

Το «σχολείο» αυτό, που σύντομα ονομάστηκε «ο συνεταιρισμός» (la cooperative), άφησε ευχάριστες αναμνήσεις τόσο στους καθη­γητές, όσο και στους μαθητές. Αναμνήσεις τις οποίες μέχρι και σήμερα μεταφέρουν οι γονείς στα παιδιά. Η Ιρέν Ζολιό-Κιουρί τις ανακαλούσε συχνά σε συζητήσεις σχετικά με την διδασκαλία των επιστημών γενικότερα ή για να υπογραμμίσει το ρόλο που έπαιξε «ο συνεταιρισμός» στην αφύπνιση του δικού της επιστη­μονικού προσανατολισμού. Η Εβ Λαμπουίς-Κιουρί εμπνεύστηκε απ' αυτές για να τον ξαναζωντανέψει στη βιογραφία της μητέρας της, που έγραψε το 1937 και εξέδωσε στον οίκο Gallimard .

Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τις σημειώσεις που κρατούσε η Ιζαμπέλ Σαβάν κατά τη διάρκεια ορισμένων μαθημάτων φυσικής τα οποία δίδασκε η Μαρί Κιουρί. Ένας συνάδελφος μας βρήκε αυτές τις σημειώσεις και αργότερα, στο Πανεπιστήμιο της Bourgogne, έκανε μερικά αντίγραφα τα οποία άρχισε να κυκλο­φορεί. Η ανταπόκριση και η ενθάρρυνση που έλαβε οδήγησαν στη σημερινή τους έκδοση, η οποία ολοκληρώνεται με ένα απόσπα­σμα από το βιβλίο Madame Curie, της Εβ Κιουρί, που μνημονεύει τον συνεταιρισμό [1].

Η Ιζαμπέλ Σαβάν, που γεννήθηκε το 1894 ήταν λίγο μεγαλύτε­ρη από τα άλλα παιδιά που μυήθηκαν μαζί της στη φυσική. Η Μαρί Κιουρί, η οποία εκτιμούσε το έκδηλο ενδιαφέρον της για τις επιστήμες, φρόντισε στη συνέχεια να κάνει σ' αυτήν και μαζί στην πρωτότοκη κόρη της, Ιρέν, μερικά ιδιαίτερα μαθήματα μαθηματι­κών. Παρακολούθησε δε τη μετέπειτα πορεία της, αλληλογραφώ­ντας μαζί της. Η Ιζαμπέλ Σαβάν εργάστηκε για μεγάλο μέρος της ζωής της ως χημικός μηχανικός στο Ugine Kuhlman. Μια τέτοια σταδιοδρομία μηχανικού ήταν ακύμη πολύ σπάνια την εποχή εκείνη.

Helsne Langevin-Joliot[2] Remi Langevin[3]

Μια σύγχρονη παιδαγωγική


Το βιβλίο αυτό μας αποκαλύπτει μια πτυχή της προσωπικότητας της Μαρί Κιουρί-Σκλοντόβσκα, ελάχιστα γνωστή μέχρι σήμερα.

Αυτή η γυναίκα που είχε αφοσιωθεί στην έρευνα όσο κανένας άλλος, που αγωνιζόταν στις πιο προωθημένες θέσεις της επιστή­μης, που ερευνούσε άγνωστα πεδία, αποφάσισε, αφήνοντας για λίγο την πρώτη γραμμή, να βάλει ένα στοίχημα: ότι θα μπορούσε να διδάξει τα βασικά στοιχεία της φυσικής -σε ποιον άλλον- σε παιδιά, και μάλιστα με τρόπο που να τα ανακαλύπτουν από μόνα τους. Είναι πραγματικά γοητευτικό να βλέπει κανείς αυτή την κορυφαία επιστήμη, όχι να «κατεβαίνει», αλλά να «απευθύνε­ται» σ' αυτό το νεαρό ακροατήριο, που λαχταρά να μάθει και να καταλάβει. Μεταμόρφωση μιας επιστήμης κατακόρυφης -καθώς οι γνώσεις μεταφέρονται από τον έναν στο μυαλό του άλλου- σε μια επιστήμη οριζόντια όπου το παιδί, οδηγημένο από το χέρι του μεγαλύτερου, πλησιάζει το πεδίο της γνώσης σαν ίσος προς ίσο.

Προφανώς, η φράση-κλειδί της μεταμύρφωσης αυτής είναι η πρακτική εφαρμογή, δηλαδή ο πειραματισμός, και βεβαίως η Μαρί Κιουρί στον τομέα αυτό είναι αυθεντία. Άλλο πράγμα όμως είναι ο πειραματισμός στο εργαστήριο, και μάλιστα στα απώτατα όρια της επιστημονικής ανακάλυψης, και άλλο να γίνε­ται μια διαδικασία προσιτή και εφαρμόσιμη από τα ίδια τα παι­διά, συνδεδεμένη με την καθημερινή ζωή και ταυτόχρονα πλού­σια σε νόημα.

Ορίστε λοιπόν πώς επιτυγχάνεται ένα θαύμα. Η Μαρί Κιουρί, με έναν σωλήνα σχήματος U στα χέρια, μιλάει. Επιπλέον, θέτει -κυρίως όμως υποβάλλει- ερωτήματα («Πώς μπορείτε να γνωρί­ζετε ότι...; Τι ανεβάζει τον υδράργυρο; Γιατί...; Τι συνέβη...; Πι­στεύετε πως...;») ερωτήματα που έχει ο καθένας και ιδίως εκείνα με τα οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά τα παιδιά. Τα κάνει δικά της, οδηγώντας τα παιδιά στην απάντηση, με ένα είδος μαι­ευτικής που ανοίγεται στην παρατήρηση, τον πειραματισμό και τη σκέψη. Πόσο τυχερά είναι αυτά τα παιδιά που, είτε φτιάχνο­ντας ένα βαρόμετρο, είτε χρησιμοποιώντας καλάμια σταριού αλ­λά και αντλίες νερού, κύστες χοίρων αλλά και (τις πρύσφατες τό­τε) λάμπες πυρακτώσεως, αρχίζουν τελείως φυσικά να μυούνται στους νόμους της φύσης! Πόσο ευτυχισμένα πρέπει να είναι κα­θώς τους μιλούν για ένα «όμορφο πείραμα» το οποίο -ενώ δεν έχει καθόλου στόχο τη διασκέδαση τους- «επαναλαμβάνουν και τα ίδια γελώντας». Παιδιά ευτυχισμένα, «όλα γεμάτα ενθουσια­σμό». Τυχερά παιδιά που η ευφυΐα και η φαντασία τους διεγεί­ρονται κάθε στιγμή. Όποιος ενδιαφέρεται έστω και λίγο για τη συναρπαστική περι­πέτεια της μάθησης και τις σύγχρονες προσπάθειες καλλιέργειας της ενεργητικής συμμετοχής των μαθητών, δεν μπορεί να μη βρει εδώ πλούσια προμηνύματα και οραματισμούς. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι όλα εδώ έχουν ήδη τεθεί: η συσσώρευση των ερω­τηματικών που είναι η αφετηρία κάθε επιστήμης· η σημασία του πειραματισμού που πραγματοποιείται από τα ίδια τα παιδιά- η διαλεκτική που εγκαθιδρύεται ανάμεσα σ' αυτόν και το στοχασμό, ανάμεσα στα χέρια και τον εγκέφαλο, ανάμεσα στην πραγματικό­τητα και την εικόνα που σχηματίζουμε γι' αυτήν, διαλεκτική που θεμελιώνει κάθε έρευνα -επιστημονική, ιστορική, κοινωνιολογι­κή...- και την οποία τα παιδιά ασκούν με προσωπική εμπλοκή, με πάθος αλλά και με φυσικότητα- τέλος, η επαφή που δημιουργείται ανάμεσα στον κόσμο της έρευνας -και μάλιστα σ' ένα τέτοιο επί­πεδο, αφού πρόκειται εδώ για την Μαρί Κιουρί[4], τον Πωλ Λανζε-βέν[5] ή τον Ζαν Περέν[6]!- και στον κόσμο της πρωτοβάθμιας εκπαί­δευσης..., όλα εκείνα που το σχολείο, σε συνεργασία με την Ακα­δημία των επιστημών, επιχειρεί να πραγματοποιήσει με την καλ

λιέργεια της ενεργητικής συμμετοχής των μαθητών έχουν εδώ λα­μπρά προαναγγελθεί.

Βεβαίως, τα επιστημονικά μαθήματα της Μαρί Κιουρί εγγρά­φονται σε μια μακρά ευρωπαϊκή παράδοση που φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τα έργα και τα φαινόμενα της φύσης, όπως έκαναν παλαιότερα οι βοτανικοί κήποι και οι «προθήκες αξιοπερίεργων αντικειμένων» (cabinets de curiosite) ή, πιο πρόσφατα, τα μαθή­ματα πραγματογνωσίας, τόποι πνευματικής αφύπνισης που προ­καλούν το παιδί να παρατηρήσει, να ερευνήσει και να ανακαλύ­ψει. Βεβαίως, από αμνημονεύτων χρόνων οι μαθητευόμενοι εκ­παιδεύονταν μέσα από άμεσες δοκιμασίες και πειράματα κοντά στον δάσκαλο, πριν να γίνουν και οι ίδιοι τεχνίτες ή καλλιτέχνες. Και βεβαίως δεν έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί την τύχη να ονομά­ζονται οι νεαροί μαθητές τους Ανταμάρ, Κιουρί, Λανζεβέν, Περέν ή Σαβάν... Παρ' όλα αυτά οι σελίδες που ακολουθούν αναδίδουν ένα άρωμα εκπληκτικής φρεσκάδας, λες και τα παιδιά εκείνα υπήρξαν τα πρώτα που έλαβαν μια τέτοιου είδους εκπαίδευση, λες και η χαρά τους για μάθηση ήταν σύγχρονη με την αυγή της ανθρώπινης περιπέτειας· ή ακόμα λες και, μέσα στην πρωτοφανή μοναδικότητα τους, συμβόλιζαν όλα τα παιδιά του κόσμου, αυτά που δεν κουράζονται να εξερευνούν μια φύση η οποία, σύμφωνα με την ποιητική ενόραση του Νοβάλις, δεν θα μπορούσε να απο­καλυφθεί πραγματικά παρά μόνο σε εκείνα.

Yves Quere Ακαδημία των Επιστημών

[1] Σημείωση της ελληνικής έκδοσης: Η γαλλική έκδοση περιλαμβάνει επίσης, εν είδει επιλόγου, ένα κείμενο της ιστορικού των επιστημών Helene Gispert^ τίτλο «Une experience unique», το οποίο τοποθετεί τα μαθήματα της Μαρί Κι­ουρί στα ιδιαίτερα ιστορικά συμφραζόμενα του γαλλικού εκπαιδευτικού συστή­ματος.

[2] Η Helene Langevin-Joliot, εγγονή της Μαρί Κιουρί, είναι επίτιμη διευθύ­ντρια ερευνών στο CNRS.

[3] 0 Remi Langevin, μικρανιψιός της Isabelle Chavannes, είναι καθηγητής μα­θηματικών στο Πανεπιστήμιο της Bourgogne.

[4] Marie Curie, βραβείο Νόμπελ φυσικής 1903, μαζί με τον Henri Becquerel και τον Pierre Curie, και βραβείο Νόμπελ χημείας 1911.

[5] Paul Langevin, μέλος της Ακαδημίας των επιστημών από το 1934.

[6] Jean Perrin, μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών από το 1923, βραβείο Νόμπελ φυσικής 1926.


Ενδεικτικό είναι το πρώτο μάθημα....Νομίζω ότι μπορούμε να διδαχτούμε πολλά απ' την επιστήμονα και δασκάλα Marie Curie. Το βιβλίο έχει και ιστορική σημασία μιας και στην αριστερή σελίδα του έχει τις χειρόγραφες σημείωσεις από τα μαθήματα στα γαλλικά.

Δεν είναι και λίγο πράγμα να έχεις σε βιβλίο στο σπίτι σου πως δίδαξε κάτι η Marie Curie!!!


Πρώτο μάθημα

Δεν υπάρχουν σχόλια: