Θέματα Φυσικής 2016 Στατιστικά -Σχόλια

  Στατιστική Επεξεργασία Των Θεμάτων Της Φυσικής Στις Πανελλήνιες Εξετάσεις 2016

Αφού πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να μπορώ με ηρεμία και καθαρό μυαλό να σχολιάσω τα θέματα των Πανελληνίων Εξετάσεων στο μάθημα της Φυσικής, έκανα μια πρόχειρη στατιστική μελέτη για να μπορώ να υποστηρίξω τα λεγόμενά μου. Δυσκολεύτηκα με την κατανομή των βαθμών κάποιων ερωτημάτων, αλλά νομίζω πως δεν αλλοιώνουν τη γενική εικόνα!

Σαν πρώτη διαπίστωση , βλέπουμε πως θέματα έχουν μπει απ' όλη την έκταση της ύλης. Τουλάχιστον δεν αφέθηκε κάποιο κεφάλαιο παραπονεμένο! Θεωρώ πως ήταν μελετημένο και συμφωνώ με αυτή τη λογική διότι οι μαθητές πρέπει να αξιολογούνται με βάση τις γνώσεις τους σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της ύλης.

Στη θεωρία δόθηκε βάρος σχεδόν ισότιμα στα κεφάλαια που δε θα χρησιμοποιούνταν στις ασκήσεις με εξαίρεση το κεφάλαιο των κρούσεων που όμως έβαλαν Doppler, από την παράγραφο που δεν ήταν στις ασκήσεις.

Στις ασκήσεις αναζητήθηκαν οι γνώσεις από τρία κεφάλαια μιας και συνδύασαν ταλαντώσεις με το στερεό.
Από αυτή την άποψη τα θέματα θα έπρεπε να θεωρούνται πετυχημένα. Ήταν όμως;
Ας δούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. 

Το πρώτο πράγμα που κοιτάζω στα θέματα είναι να δω ποιες από τις αρχές της Φυσικής ήταν απαραίτητες, ποιες αρχές εξετάστηκαν. 
Εδώ έχουμε την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας με τις μορφές της Διατήρησης της Μηχανικής Ενέργειας και του Θεωρήματος Έργου Ενέργειας (ΘΜΚΕ). Επίσης ήταν δεδομένη η ΑΔΟ για την εξαγωγή των τύπων στην ελαστική, αν και δε χρειαζόταν να τη χρησιμοποιήσουν. Επίσης χρειάστηκε η Διατήρηση της ύλης μέσω της παροχής στο Β3, όπως και η ΑΔΕ μέσω της εξίσωσης Bernoulli. 
Λείπει η Διατήρηση της Στροφορμής αλλά δε γίνεται να τα έχουμε όλα!!! άρα και εδώ πήγε καλά η επιτροπή. Αλλά, υπάρχει ένα αλλά.... Κάτι λείπει από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ερωτημάτων. Θεωρώ πως ήταν πολύ αναμενόμενα. Πάνω στα βασικά. Στα πρώτα ακούσματα. Έτσι ήταν δύσκολο να γίνει διαβάθμιση. Ούτε όγκο είχε, ούτε καμία δυσκολία. Ας τα δούμε ένα - ένα. 

Α1: Κλασσική ερώτηση για τις φθίνουσες πάνω στη σταθερά απόσβεσης και στο πως μεταβάλλει το ρυθμό μείωσης του πλάτους. Κλασσικό ερώτημα, έχει μπει πάμπολλες φορές -καμία δυσκολία.
Α2: Ερώτηση στη διάδοση του κύματος και την ταχύτητα. - Καμία δυσκολία. Από τα στοιχειώδη.
Α3: Δε νομίζω πως μπορεί να μπερδευτεί κάποιος σ' αυτό το ερώτημα. Ξεκάθαρο, απλό.
Α4: Του σχολικού- Ασχολίαστο.
Α5: Προτάσεις Σ-Λ. Κάποιες έχουν μπει ξανά στο παρελθόν με την ίδια ή και παρόμοια διατύπωση.

Β1: Ερώτηση στο Doppler με ανάκλαση σε εμπόδιο. Ωραίο θέμα που διδάσκεται, αλλά απαιτεί γνώση του φαινομένου. Ωραίο θέμα.
Β2: Αντικατάσταση στον τύπο. Θα μπορούσαν να δώσουν απόσταση από δεσμό, κάτι άλλο. Εξετάστηκε η γνώση του τύπου της μέγιστης ταχύτητας σημείου στο στάσιμο! 
Β3: Ωραίο θέμα για ρευστό. Εύκολο μεν, αλλά δεν ξέρω πόσο πιο δύσκολο θα μπορούσε να είναι ένα θέμα από ένα κεφάλαιο που διδάσκεται για πρώτη φορά. Χρειάστηκε η Διατήρηση της ύλης μέσω της παροχής, όπως και η ΑΔΕ μέσω της εξίσωσης Bernoulli. Διδάσκεται, αλλά δε νομίζω πως   σκοπός πρέπει να είναι να μπαίνουν θέματα που δεν διδάσκονται. Αν κάποιος μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα εύρος θεμάτων και απαιτήσεων, ας είναι.....

Γ1: Εφαρμογή της Διατήρησης της Μηχανικής Ενέργειας . Από 1η Λυκείου!
Γ2: Εφαρμογή του ΘΜΚΕ και των τύπων των ταχυτήτων της ελαστικής κρούσης με παγίδες μόνο τα πρόσημα. 
Γ3: Μεταβολή της ορμής. Θέμα Β Λυκείου! 
Γ4: Και το κλασσικό ποσοστό!!!!Πιο κλασσικό δε γίνεται.....

Δ1: Εφαρμογή συνθηκών ισορροπίας. Αναμενόμενο και καλό ερώτημα.
Δ2: Αλλαγή Θ.Ι και εύρεση εξίσωσης ταλάντωσης. Χιλιοειπωμένο. άλλοτε έχει μπει και δεύτερο θέμα.
Δ3: Εφαρμογή Διατήρησης της Μηχανικής Ενέργειας, ή με τους νόμους του Νεύτωνα. Όπως και να το έκανες ήταν απλή εφαρμογή. Το Δ3 θα έπρεπε να είναι θέμα μεγαλύτερης δυσκολίας.
Δ4. Ρυθμός μεταβολής της κινητικής ενέργειας. Κλασσικό.
Άλλες εποχές το τέταρτο θέμα θα θεωρούνταν εύκολο τρίτο. 

Γενικά θεωρώ πως έλειπε κάτι που να είναι απαιτητικό. Θα μπορούσε να ζητηθεί η ταχύτητα ενός σημείου της διαμέτρου, η επιτάχυνση ενός σημείου της περιφέρειας, κάτι που θα ξεχωρίσει τους πραγματικά άριστους. Κάτι που θα ξεχωρίσει τα παιδιά που δούλεψαν περισσότερο. Δεν το είχαν αυτό αυτά τα θέματα. Είχαν το εύρος, είχαν καλά νούμερα, αλλά..... Έλειπε κάτι. Και ήταν σημαντικό διότι τώρα θα ψάχνουν στις λεπτομέρειες, θα ψάχνουν να βρουν τρόπο να ξεστοιβάσουν τις βαθμολογίες από την περιοχή του άριστα....  Άρα όλο και περισσότερο η τύχη θα παίζει ρόλο, όλο και περισσότερο θα γίνεται υποκειμενική υπόθεση η βαθμολόγηση, όλο και περισσότερο θα απομακρύνεται από το δίκαιο.....
Έχω την αίσθηση πως κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια τα παιδιά πληρώνουν την αγωνία των θεματοδοτών. Άλλοτε την αγωνία για πρωτότυπα και αδίδακτα θέματα και τώρα για πιο εύκολα θέματα..... Ας ελπίσουμε ότι θα ωριμάσει πιο γρήγορα το "νέο" σύστημα και θα γίνει πιο δίκαιο...... 
Και για να γελάσουμε λίγο....
 Από το " ο τοίχος είχε τη δική του υστερία..."

Καλή συνέχεια στα υπόλοιπα μαθήματα. 

Συνεχίστε να αγωνίζεστε!

Τελικό Διαγώνισμα Φυσικής Γ Λυκείου (ομάδα Β)

  Τελικό Διαγώνισμα 2016 (β) by gkatsiko@yahoo.gr

Ο φανταστικός κύριος Richard P. Feynman

Ο φανταστικός κύριος Richard P. Feynman

Έχω αναφερθεί πολλές φορές σ'αυτόν. Υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς, από τους πιο επικοινωνιακούς επιστήμονες , ένας ιδιοφυής Φυσικός, ένας υπέροχος δάσκαλος, που ανακάλυψε νόμους της φύσης και τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Είναι ο Richard Feynman, που μου δίνει άλλη μια ευκαιρία να τον αναφέρω. Γεννήθηκε στις 11 Μαίου του 1918 και πολλά αφιερώματα από σελίδες Φυσικής υπήρξαν πριν δυο μέρες. Ήθελα όμως να χρησιμοποιήσω και δυο λόγια από ένα ακόμη βιβλίο που διάβασα γι' αυτόν:"Η χαρά της ανακάλυψης"- Εκδ. Κάτοπτρο. 

Ο άνθρωπος Feynman προσπαθούσε να πλουτίσει τη ζωή του με νέες εμπειρίες, έπαιζε τύμπανα bongos παίρνοντας μέρος και σε εκδηλώσεις, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική παρακολουθώντας μαθήματα για περίπου 8 χρόνια. Παρόλο που προερχόταν από εβραϊκή οικογένεια η θρησκεία ποτέ δεν τον συγκίνησε. Η θρησκεία βασιζόταν στην πίστη, ενώ η επιστήμη στην αμφιβολία και η αμφιβολία ήταν πιο θελκτική γι'αυτόν.όσον αφορά την επιστήμη την αντιμετώπιζε σαν χόμπι. Μάλιστα, είχε πει σχετικά: «Η φυσική είναι σαν το σεξ. Σίγουρα υπάρχουν κάποια πρακτικά αποτελέσματα, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο το κάνουμε». 

Μου αρέσει γιατί είναι απίστευτα γοητευτικός στις παρουσιάσεις του, καθόλου τυποποιημένος και γιατί με την ιδιοσυγκρασία του εύλογα παρέκκλινε από την πεπατημένη...

Ένας τυραννόσαυρος στο παράθυρο

Στο σπίτι είχαμε μια εγκυκλοπαίδεια Britannica, και από τότε που ήμουν ακόμη πολύ μικρός [ο πατέρας μου] συνήθιζε να με καθίζει στα γόνατα του και να μου διαβάζει διάφορα κείμενα από αυτή. Ας πούμε πως διαβάζαμε για τους δεινόσαυρους και ότι έλεγε για τους βροντόσαυρους ή για τον τυραννόσαυρο κάτι σαν «αυτό το τέρας έχει 7 μέτρα ύφος, και το κεφάλι του 2 μέτρα πλάτος», καταλαβαίνετε· σε εκείνο το σημείο, ο πατέρας μου θα σταματούσε και θα έλεγε: «Ας δούμε τι σημαίνει αυτό. Δηλαδή, αν στεκόταν στην αυλή μας, θα ήταν αρκετά ψηλό για να μπορεί να περάσει το κεφάλι του μέσα από το παράθυρο- αλλά πάλι δεν θα τα κατάφερνε εντελώς, διότι έχει κεφάλι φαρδύ, οπότε θα γκρέμιζε το παράθυρο.»

Καθετί που διαβάζαμε θα έπρεπε να μεταφραστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε κάτι το πραγματικό, το χειροπιαστό- έτσι έμαθα να κάνω και με ό,τι διαβάζω —προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά εννοεί, τι στην πραγματικότητα λέει, μεταφράζοντάς το. Έτσι συνήθιζα να διαβάζω την Britannica όταν ήμουν παιδί, με μετάφραση (γέλια). Εξάλλου, ήταν πολύ συναρπαστικό και ενδιαφέρον να σκέφτομαι ότι υπήρχαν κάποτε ζώα τέτοιου μεγέθους —έπειτα από αυτό δεν φοβόμουν στη σκέψη πως μπορεί να υπήρχε κάποιο και να ερχόταν στο παράθυρο μου—, και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι κάποια στιγμή όλα πέθαναν, και κανείς δεν ήξερε το γιατί.

Συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στα βουνά Κάτσκιλ. Ζούσαμε στη Νέα Υόρκη, και τα βουνά αυτά ήταν τόπος παραθερισμού. Οι πατεράδες μας —μια μεγάλη ομάδα γονέων— έπρεπε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας να επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη, στις δουλειές τους, και ξαναγύριζαν τα Σαββατοκύριακα. Έτσι, όταν ερχόταν ο πατέρας μου, με έπαιρνε για περιπάτους στα δάση και μου έλεγε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν σε αυτά, τα οποία θα σας εξηγήσω σε λίγο. Οι μητέρες των άλλων παιδιών, βλέποντάς μας, το βρήκαν υπέροχη ιδέα και θεώρησαν ότι και οι άλλοι πατεράδες έπρεπε να παίρνουν τα παιδιά τους για τέτοιους περιπάτους. Το προσπάθησαν, χωρίς όμως να καταφέρουν και πολλά. Έτσι, έφτασαν να ζητήσουν να πάρει ο πατέρας μου μαζί του όλα τα παιδιά. Εκείνος όμως αρνήθηκε, επειδή οι δυο μας είχαμε μια ειδική σχέση, κάτι πολύ προσωπικό. Τελικά αποφάσισαν ότι οι άλλοι πατεράδες έπρεπε να πάρουν τα παιδιά τους για περίπατο το επόμενο Σαββατοκύριακο. Την επόμενη Δευτέρα, λοιπόν, όταν γύρισαν όλοι στις δουλειές τους, τα παιδιά παίζαμε στο γήπεδο, οπότε ένα από αυτά μου λέει: «Κοίταξε εκείνο το πουλί, τι είδος είναι;» Εγώ απάντησα πως δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Συνέχισε: «Είναι μια καστανόλαιμη τσίχλα», ή κάτι τέτοιο, «δεν σου 'πε τίποτα ο μπαμπάς σου;» Ωστόσο, συνέβαινε το αντίθετο: ο πατέρας μου με είχε διδάξει. Κοιτώντας ένα πουλί, έλεγε: «Ξέρεις τι πουλί είναι αυτό; Μια καστανόλαιμη τσίχλα- στα πορτογαλικά το λένε έτσι, στα ιταλικά αλλιώς, στα κινέζικα είναι αυτό, στα γιαπωνέζικα εκείνο κ.λπ. Τώρα πια» συνέχιζε «ξέρεις το όνομα του πουλιού σε όλες τις γλώσσες, αλλά τελικά δεν γνωρίζεις τίποτε για το πουλί. Ξέρεις μόνο ηώς το ονομάζουν οι άνθρωποι στα διάφορα μέρη της Γης. IV αυτό, έλα να μάθουμε περισσότερα για το συγκεκριμένο πουλί.»

Με είχε διδάξει να προσέχω τις λεπτομέρειες. Μια μέρα έπαιζα με ένα τρενάκι —ένα μεταλλικό βαγόνι που μπορούσε να τρέχει πάνω σε κυκλικές ράγες, και τα παιδιά το τραβούσαν και το έσπρωχναν για να παίζουν. Είχε μια μεταλλική μπίλια στο εσωτερικό του —το θυμάμαι καλά—, και εγώ'), καθώς το τράβηξα, παρατήρησα κάτι σχετικά με τον τρόπο που κινήθηκε η μπίλια. Πηγαίνω λοιπόν στον πατέρα και του λέω: «Όταν τραβάω το βαγονάκι, η μπίλια κυλάει στο πίσω μέρος του, και όταν το σταματάω απότομα, η μπίλια πηγαίνει στο μπροστινό του μέρος. Γιατί συμβαίνει αυτό;» Ο πατέρας απάντησε ότι κανείς δεν ξέρει το γιατί. «Είναι μια γενική αρχή· τα σώματα θέλουν να διατηρούν την κατάσταση της κίνησής τους και, όταν ηρεμούν, θέλουν να διατηρούν την κατάσταοη της ηρεμίας τους —εκτός κι αν κάποιος τους ασκήσει δύναμη.» Και πρόσθεσε: «Αυτή η τάση λέγεται αδράνεια, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί υπάρχει.» Αυτό το κατάλαβα καλά —δεν μου έδωσε ένα όνομα, ήξερε τη διαφορά ανάμεσα στη γνώση του ονόματος και τη γνώση της ουσίας του θέματος, την οποία διαφορά έμαθα κι εγώ πολύ νωρίς. Συνέχισε λέγοντας: «Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα διαπιστώσεις ότι δεν κινείται η μπίλια προς τα πίσω, αλλά το πίσω μέρος του βαγονιού, καθώς το σπρώχνεις, έρχεται προς την μπίλια —δηλαδή η μπίλια στέκεται ακίνητη ή, λόγω της τριβής, μάλλον κινείται και λίγο προς τα εμπρός.» Έφυγα τρέχοντας για το βαγονάκι· έστησα την μπίλια και το τράβηξα. Κοιτάζοντας από τα πλαϊνά τοιχώματα, είδα πράγματι πως ο πατέρας είχε δίκιο: η μπίλια, όσο τραβούσα το βαγονάκι προς τα μπροστά, δεν κινήθηκε καθόλου προς τα πίσω· κινήθηκε προς τα πίσω σε σχέση με το βαγονάκι, αλλά σε σχέση με τις ράγες ή το έδαφος κινήθηκε ελάχιστα προς τα εμπρός, και ακριβώς γι' αυτό την προλάβαινε το πίσω μέρος του βαγονιού. Με αυτό τον τρόπο διαπαιδαγωγήθηκα από τον πατέρα μου, με τέτοια παραδείγματα, αβίαστα, με ευχάριστη και ενδιαφέρουσα κουβέντα.

.....

Από το βιβλίο " Η χαρά της ανακάλυψης"- Εκδ. Κάτοπτρο.
Διαβάστε και το "Σίγουρα θα αστειεύεστε, κύριε Φάινμαν"- Εκδ. Κάτοπτρο.

Πιο κάτω ένα από τα ωραιότερα ντοκιμαντέρ για τον φανταστικό αυτό Φυσικό, επιστήμονα, δάσκαλο!!!!!! Είχε αυτή τη γοητεία που εκπέμπουν κάποιοι άνθρωποι και δε χορταίνεις να τους βλέπεις, να τους ακούς!!!!!!

Δυο λόγια για δυο βιβλία του George Simenon

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να γράψω για έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς τον George Simenon αλλά πρώτα αποφάσισα να δω την ταινία του 2014 "la chambre bleue" που μετέφερε στον κινηματογράφο ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και αυτό που ήταν η αφορμή να γνωρίσω το σύμπαν του, «το μπλε δωμάτιο». Δε θέλω να μιλήσω για την ταινία, αλλά να πω δυο λόγια για το έργο του. Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας προφανώς, -δεν έχω τις σπουδές ούτε τις γνώσεις-, απλά διαβάζω. Ίσως περισσότερο από το μέσο όρο, σίγουρα λιγότερο από όσο θα ήθελα.

Ξεκινώντας, πρέπει να πω πως τα έργα του Simenon χωρίζονται σε δυο κατηγορίες- ενότητες. Τα αστυνομικά με τον επιθεωρητή Μαιγκρέ και τα «σκληρά του μυθιστορήματα». Και τα σκληρά χωρίζονται σε δυο υποενότητες. Σ’ αυτά που υπάρχει φόνος και σε εκείνα τα καθαρά ψυχολογικά που απλά σε εισάγει στο κλειστό μελαγχολικό του σύμπαν, σε βάζει να ακούς, να διαβάζεις  τις σκέψεις να νιώθεις τους φόβους των ηρώων του, ηρώων που δεν είναι άλλοι από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους της γειτονιάς.

Μη ξεκινήσετε με το Μαιγκρέ. Ίσως να είναι πιο εύκολο σαν ανάγνωσμα, αλλά δε θα καταλάβετε τον Σιμενόν. Ίσως ούτε τον Μαιγκρέ. Για μένα ένα από τα καλύτερα βιβλία του είναι : «το μπλε δωμάτιο». Είναι χαρακτηριστικό του έργου του Σιμενόν. Ένα έργο που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να γνωρίσεις τον άνθρωπο. Τον αμαρτωλό και μη. Δεν τον ενδιαφέρει η τιμωρία του ενόχου, πολλές φορές δεν τον ονομάζει καν, πολλές φορές δε ξέρεις καν ποιος είναι ο ένοχος. Πολλές φορές , όπως και στο «μπλε δωμάτιο» οι ενοχές, ο πόθος, οι αιτίες του κακού δεν κατονομάζονται, απλά πλανώνται και βαραίνουν την ατμόσφαιρα.  Τελικά ο ένοχος είναι ένας; Πως οδηγήθηκαν εκεί τα πράγματα; Μοιάζει στην αρχή να είναι τυχαίο. Όπως στη ζωή. Μπορεί μια λέξη, μια φράση να αλλάξει τόσο πολύ την πορεία της ζωής ενός ανθρώπου; Μοιάζει να είναι τόσο χαοτικό. Μια συνάντηση, μια απάντηση σε στιγμές που οι λέξεις δεν έχουν καμία σημασία. Όταν το κορμί είναι ακόμη σε διέγερση μετά τον έρωτα, όταν το κεφάλι μοιάζει ακόμη άδειο. Αυτή είναι η αιτία;

[…] -Αν ξανάβρισκα την ελευθερία μου… θα ξανάβρισκες κι εσύ τη δική σου;, …..« Μ’ αγαπάς Τόνυ;»

-Νομίζω….

-Δεν είσαι σίγουρος; Θα μπορούσες να περάσεις μαζί μου όλη την υπόλοιπη ζωή σου;

Δε συνειδητοποίησε τις λέξεις, όπως ήταν χαμένος στην ονειροπόλησή του δεν κατάλαβε πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι ερωτήσεις. Αλλά αυτές οι μισές απαντήσεις ήταν που έφεραν το αποτέλεσμα; Ήταν ικανές να προκαλέσουν ένα θάνατο ή και περισσότερους;

Αυτό κάνει το Σιμενόν τόσο ξεχωριστό. Θα σε βάλει δίπλα στον κατηγορούμενο, θα σου δώσει την ιστορία του, θα σε εντάξει σε ένα στενό πλαίσιο μιας μικρής κοινωνίας με όλα τα αρνητικά της, (που κατακρίνει με ευκολία, που ρουφιανεύει εύκολα, που παρακολουθεί πίσω από μισόκλειστες γρίλιες να βρει ένα πάτημα για να κουτσομπολέψει,  που δημιουργεί κακούς, που τελικά μπορεί να συνθλίψει και να οδηγήσει στην αυτοκτονία ένα ευάλωτο άνθρωπο), θα σε βάλει να ξαναζήσεις τη ζωή του μαζί μ’ αυτόν. Όχι όμως για να τον δικαιολογήσει, δε θέλει να τον απαλλάξει από τις κατηγορίες του. Σκοπός του είναι να τον καταλάβει. Στο τέλος καλείσαι να δώσεις τη δική σου ερμηνεία, μαζί με το δικαστή κάθε φορά ή τους ενόρκους είτε γίνεται δίκη, είτε όχι, είτε είναι πραγματικοί, είτε απλά έχουν οικειοποιηθεί τις ιδιότητες. Και πολλές φορές για τον καθένα μας ο ένοχος είναι διαφορετικός. Νομίζω όμως πως τις περισσότερες φορές στα έργα του το μεγάλο ζήτημα που κρύβεται πίσω από κάθε ιστορία, πίσω από κάθε πόνο, δεν είναι τίποτα άλλο από την ελευθερία του ανθρώπου.

Οι άνθρωποι του Σιμενόν, θύτες και θύματα είναι άνθρωποι πιεσμένοι. Άλλοτε είναι περιθωριοποιημένοι, άλλοτε στιγματισμένοι ( ο εμιγκρές ανθρωπάκος από το Αρχαγγελσκ, ο ξεπεσμένος αριστοκράτης, ο πλούσιος αστός που ακολούθησε τις επιταγές της κοινωνικής του τάξης και αυτό τον υποδουλώνει, η στριπτιζέζ που δεν έχει άλλο τρόπο επιβίωσης) , όλοι είναι άνθρωποι με ζητήματα προσωπικής ελευθερίας. Γι’ αυτό αποδρούν, γι’ αυτό είναι έτοιμοι να κάνουν την τρέλα.  Υπάρχει ένα νοσηρό, ασφυκτικά καταπιεστικό κλίμα, μια αποπνικτική ατμόσφαιρα που λειτουργεί σα μέγγενη που σφίγγει όλο και περισσότερο και οδηγεί σε κατάρρευση, σε κατάσταση που θα οδηγήσει στο φόνο. Που και αυτός μπορεί να μη γίνει. Γιατί δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα είναι να επέλθει η ισορροπία. Μου θυμίζει τη θεωρία του χάους.  Ένα δίλημμα, μια λάθος απόφαση, ένα ψέμα και επέρχεται η καταστροφή; Αλλά όταν στη συνέχεια βλέπεις ολόκληρο το πλαίσιο, νιώθεις πως ήταν πιο νομοτελειακό από όσο φαινόταν αρχικά. Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε; Πως το σύμπαν μπορεί και ορίζεται από μας και τηρώντας τους κανόνες δε θα μας βγάλει κανείς από αυτή τη μακαριότητα;

Έχω διαβάσει σχεδόν όλα τα έργα του που είναι μεταφρασμένα στα Ελληνικά (μου λείπουν κάποια εξαντλημένα) και έχω δωρίσει πολλά από αυτά.

Λένε πως κάθε συγγραφέας είναι σαν ένας φίλος, που έρχεται και σου διηγείται μια ιστορία. Που σου ανοίγει την καρδιά του. Γιατί κάθε φορά μέσα από τις διηγήσεις του σε καλεί κρυφά ή και φανερά να τον καταλάβεις. Να τον γνωρίσεις. Πολλές φορές οι ιστορίες του μπορεί να είναι βαρετές ∙ δεν είναι κάθε ιστορία ενδιαφέρουσα, δεν έχει κάθε φορά κέφια ο φίλος μας. Αλλά ο Σιμενόν ξεπερνά το μέσο όρο. Μπορώ να απαριθμήσω ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων του που με ενθουσίασαν. Που οι ιστορίες του είχαν να μου πουν κάτι. Γι’ αυτό  και έχω κάνει δώρο πολλά από τα βιβλία του. Γι’ αυτό και τον προτείνω ανεπιφύλακτα.  Δεν προσπαθεί να κάνει εντύπωση χρησιμοποιώντας καλολογικά στοιχεία, δεν έχει τις πανέμορφες μεταφορές, δεν κρύβεται πίσω από μεγάλες και δύσκολες λέξεις , απλά βρίσκει τις κατάλληλες για να περιγράψει αυτό που θέλει. Και τις χρησιμοποιεί με χαρακτηριστική ακρίβεια.

  [...] - Είστε σαράντα ετών και η γυναίκα σας, περισσότερο γνωστή με το όνομα Τζίνα, είναι εικοσιτεσσάρων. Αν κατάλαβα καλά, δεν εθεωρείτο πρότυπο ηθικής πριν συναντηθείτε και, όντας γείτονες, ήσασταν εν γνώσει της διαγωγής της. Σωστά;

Η ζωή διατυπωμένη έτσι, μέσα από γραφειοκρατικούς τύπους, δεν γινόταν απεχθής;

Στον ανθρωπάκο από το Αρχαγγέλσκ όταν η όμορφη και νεαρή σύζυγος του βιβλιοπώλη Ζονάς Μιλκ δεν επιστρέφει σπίτι τους ένα βράδυ, εκείνος λέει ένα αθώο ψέμα στους αδιάκριτους γείτονές του: ότι πήγε να επισκεφτεί κάποια φίλη της σε άλλη πόλη. Όμως, αυτή η ανιδιοτελής προσπάθειά του να προστατεύσει τη φήμη της δημιουργεί εχθρότητα και υποψίες στη μικρή γαλλική κοινότητα όπου ζει. Και δίνει το έναυσμα για σχόλια, για υπόνοιες, για αδικαιολόγητες κατηγορίες. Μια μικρή κοινωνία μόλις βρήκε ένα θύμα. Τώρα μπορεί να φτιάξει έναν κακό ώστε χαιρέκακα ίσως στο τέλος να απολαύσει τη συντριβή του. Και αυτός θα αντέξει όλη αυτή την πίεση; 

Ένα βιβλίο που έχει κεντρικό ήρωα ένα μετανάστη ο οποίος νιώθει πως δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει κομμάτι της τοπικής κοινωνίας. Δε θα τον αποδεχτούν ποτέ. Και αυτή η επιφυλακτικότητα που αναπτύσσεται εκατέρωθεν τον κάνει να είναι ο ανθρωπάκος. Ο ανθρωπάκος από το Αρχαγγέλσκ. Ένα πάντα επίκαιρο μυθιστόρημα. Ένα από τα καταθλιπτικά του, ένα σκληρό μυθιστόρημα , που στο τέλος σου αφήνει αυτή τη γεύση στο στόμα που μόνο τα μεγάλα μυθιστορήματα μπορούν να αφήσουν. Το βιβλίο αυτό το διάβασα σε ένα ταξίδι μέσα στο λεωφορείο πηγαίνοντας από το Παρίσι στο  Μont Saint Michel. Όταν το τελείωσα είχε μείνει ακόμη λίγη ώρα ταξίδι, αλλά εγώ αυτό το κομμάτι δεν το θυμάμαι. Χρειάστηκα ώρα για να γυρίσω στην πραγματικότητα. Το προτείνω και αυτό ανεπιφύλακτα. 

Τελικό Διαγώνισμα 2016 (ομάδα α)

 


Όπως κάθε χρόνο στο τέλος κάθε χρονιάς ανεβάζω τα τελικά - επαναληπτικά διαγωνίσματα. Αυτό είναι το πρώτο από τα δυο.....  υπόσχομαι να ανεβάσω και τις απαντήσεις!


Τελικό Διαγώνισμα 2016 (α) by gkatsiko@yahoo.gr